Daar zat ze. Alleen in een hoekje van de congreszaal. Met haar lunchbordje op schoot. Om haar heen stonden groepjes vreemden met elkaar te kletsen alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Ze keek ernaar en voelde een stil, oud verdriet in zich opwellen.
De default-stand van introverten is: observeren, informatie opnemen, erop kauwen. Het is dan ook begrijpelijk dat je als introvert de kat uit de boom kijkt in groepen. Je natuurlijke gedrag in een groep is om alles wat je waarneemt intensief te verwerken. Daar ben je op zo’n moment hartstikke druk mee en dat gaat vaak ten koste van een actieve bijdrage.
Zijn introverten altijd rustig, bedachtzaam en beheerst? Het antwoord is natuurlijk: nee. De mensen die ik coach, vertellen me dat ze op onverwachte momenten heel geïrriteerd of zelf agressief uit de hoek kunnen komen. Ze voelen zich vaak ongemakkelijk over die reactie, omdat ze het niet van zichzelf gewend zijn dat ze zo onbeheerst reageren.
Wie kent niet het klassieke communicatiemodel zender > boodschap > ontvanger? Er is een zender die een boodschap op een bepaalde manier codeert. Die boodschap stuurt hij naar een ontvanger, die deze boodschap op zijn beurt weer moet decoderen. Laatst bedacht ik me dat dit model een mooie metafoor is voor een uitdaging waar veel introverten mee worstelen, namelijk: lol krijgen in zenden.
Er is in onze samenleving veel druk om een ´sociaal dier´ te zijn. Vorige week sprak ik iemand die twee ouders afzonderlijk van elkaar op het schoolplein had horen vertellen dat ze zich zorgen maakten om hun kind. Een vader had een dochtertje dat sinds vijf weken naar school ging. Zij maakte nog geen aanstalten om speelafspraakjes te maken met klasgenoten. Dit baarde hem grote zorgen, want het leek hem afwijkend gedrag. In diezelfde week sprak ze een moeder die ook vond dat haar zoon van vier meer aanstalten moest maken om speelafspraakjes te maken. Ze was bang dat hij te verlegen was in vergelijking met zijn klasgenootjes.