In de botsing met het leven ontwikkelen we allemaal geconditioneerde patronen om gevoelens van onzekerheid te hanteren. Bijvoorbeeld pleasen of juist drammen als je weerstand ervaart. Het is gedrag waar je niet voor kiest, maar dat automatisch getriggerd wordt in bepaalde situaties. Als een programma dat vanzelf gaat draaien zodra er op de bijbehorende knop gedrukt wordt.
Ken je het psychologisch experiment ‘The invisible gorilla’? Onderzoekers maakten een filmpje waarin teams in witte en zwarte shirts ballen naar elkaar overgooien. Die video werd vervolgens voorgelegd aan proefpersonen.
Het leven schenkt. We hebben allemaal het vermogen om open te staan voor die geschenken. En we hebben de aangeboren drang om zelf ook te schenken. Om het leven te dienen door te leren, ontdekken en creëren.
Er zijn vele stromingen die je uitnodigen om je vastgeroeste aannames over jezelf en het leven te onderzoeken. Wat ze gemeen hebben, is dat ze wijzen naar de non-duale aard van de werkelijkheid.
De vorm en het vormloze zijn een. Alles is dezelfde universele energie, of die nu vorm heeft of vormloos is. In elk moment krijgt uit het niets alles vorm. Wat vorm krijgt is, veranderlijk en vergankelijk. Het komt en gaat. Alles wat je ervaart, voelt, gelooft, denkt, meemaakt. Alles wat je over jezelf denkt en gelooft. Ook dat zijn vormen. Creaties die vorm hebben gekregen, ook al kun je ze niet vastpakken.
Ik vind ‘missie’ een beetje een lastig woord. Je kunt er al snel hele ego-verhalen aan ophangen. Maar toch voel ik een drang die niet uit mijn persoonlijke denken lijkt te komen. Een drang om mensen bewust te maken van hun aangeboren mentale gezondheid.
Je kunt je op vele manieren anders voelen dan de rest. Eigenwijzer, stiller, rebelser, luidruchtiger, gevoeliger, introverter, extraverter, intelligenter, dommer, chaotischer, uitbundiger, analytischer, somberder, emotioneler, eenzelviger, sneller, langzamer, ambitieuzer, ambitielozer, noem maar op. Het geloof anders te zijn dan de rest kan een gevoel van vervreemding oproepen. Vervreemding van je omgeving, van jezelf of van allebei.
‘Ik bestudeer mezelf als het boek van de menselijkheid’. Woorden van deze strekking hoorde ik Krishnamurti zeggen in een video. Ze resoneerden, want dat is volgens mij precies waar de 3 principes ook toe uitnodigen. En ze maken ook duidelijk dat je op verschillende manieren inzichten kunt opdoen door jezelf te bestuderen.
Er zijn van die momenten dat de schellen je van de ogen vallen. Je hoort, leest of ziet iets waardoor je een kwestie opeens in een compleet nieuw daglicht ziet. Je hebt een moment van inzicht. Zo’n flits van inzicht werkt verruimend. Opeens doemt er een mogelijkheid op om anders te handelen. En daarmee verandert je realiteit.
Inzicht in de 3 principes is fijn, maar kan ook heel erg frustrerend zijn. In de 3p-wereld kom je vaak allerlei jubelverhalen tegen over hoe het leven van mensen compleet veranderde door een simpel inzicht. Je zou zomaar het idee kunnen krijgen dat je iets verkeerd doet, omdat jij helemaal niet zo’n halleluja-ervaring hebt.