Er was niets aan de hand. Ik zat gewoon aandachtig te luisteren naar de docent van mijn opleiding tot geestelijk begeleider. En pats boem! Opeens ging mijn hart tekeer en legde mijn maag zichzelf in een knoop. Er was iets in me opgekomen om in te brengen, en ik werd overmand door zenuwen.
Ik ben altijd graag alleen geweest. In m’n eentje voelde ik me nooit eenzaam, maar verbonden met het grote geheel. Dan kreeg wat er in mij leefde alle ruimte, en ervoer ik verbinding, vervulling, inspiratie en vrijheid. In groepen raakte ik dat gevoel kwijt. Dan voelde ik me afgescheiden, onvervuld, eenzaam en opgesloten. Onmachtig om uit te drukken en te delen wat er in me leefde.
Er zijn van die momenten dat de schellen je van de ogen vallen. Je hoort, leest of ziet iets waardoor je een kwestie opeens in een compleet nieuw daglicht ziet. Je hebt een moment van inzicht. Zo’n flits van inzicht werkt verruimend. Opeens doemt er een mogelijkheid op om anders te handelen. En daarmee verandert je realiteit.
‘Ik kan niet aan anderen uitleggen wat we doen, want we doen eigenlijk niet echt iets, maar toch is er heel veel veranderd!’
Woorden van deze strekking hoor ik vaak van klanten. Ze ervaren meer rust en ontspanning, zijn minder bezig met het oordeel van anderen, vervallen minder in oude gedragspatronen, laten op een natuurlijke, ontspannen manier van zich horen.
Wat je werkelijk wil, kan enorm verschillen van wat je denkt te willen. Met onrust, onzekerheid en geworstel als gevolg.
Ik weet nog hoe naar het was; het gevoel dat je niet gezien wordt, dat er geen plek is voor jouw talenten, dat die niet opgemerkt worden. Dat gevoel had ik vroeger vaak in werksituaties. Ook al functioneerde ik prima, en had ik allerlei vaardigheden en kennis die me daarbij van pas kwamen.
Verschillen tussen mensen zijn een gegeven. Het leven brengt een ongelooflijke variëteit voort. Die verschillen zijn geen probleem als ze er mogen zijn. Het wordt een probleem als je de verschillen persoonlijk gaat opvatten.
Veel van mijn klanten worden onzeker van stellig, dominant gedrag van anderen. Het triggert in henzelf een automatisch patroon van terugtrekken en jezelf klein maken. Het lijkt alsof ze weerloos zijn tegen deze reactie. Alsof er geen andere optie is dan terugtrekken als een ander zich dominant en stellig opstelt.
Jezelf profileren, jezelf zichtbaar maken, van je laten horen… Wat roepen deze kreten in jou op? Voel je weerstand? Enthousiasme? Een neutraal gevoel?
Ik werd geïnterviewd door een journalist van de Belgische krant De Morgen voor een weekendspecial over introversie. Hij had veel mensen over dit onderwerp gesproken. En velen daarvan spraken over introversie als iets dat je van jezelf moet accepteren. Iets waar je mee moet leren leven. Mijn visie is anders.