Je bent een menselijk wezen. Honderd procent menselijk, en honderd procent wezen. Als mens verschijn je als een zichtbare, tastbare, vergankelijke, unieke vorm. Maar die vorm is een uitdrukking van het vormloze, oneindige, universele zijn.
Bewustzijn
Het kan in beslag worden genomen door je conceptuele denken. Door de automatische aannames, veronderstellingen, oordelen, concepten, hokjes, categorieën en ranglijsten van je persoonlijke denkwereld. Inclusief het concept van jezelf, je idee van ‘ik’.
Wie of wat ben je werkelijk? Ben je een afgescheiden individu dat moet proberen met je intellect het leven naar je hand te zetten? Ben je een afzonderlijk ‘ik’ in een brein in een lichaam dat zich te midden van 8 miljard andere ikken staande moet zien te houden?
Ieder moment is fris en nieuw. Als een onbeschreven blad. In elk moment kunnen we openstaan voor inspiratie, inzicht en wijsheid. Toch nemen we het moment vaak waar als al ingevuld. Dan laten we ons niet leiden door inspiratie, inzicht en wijsheid, maar door angst.
Je kunt zomaar ineens geraakt worden door iets wat iemand zegt, iets wat gebeurt, wat je waarneemt, of een gedachte die opkomt. Dat geraakt zijn kan zich vertalen in verruiming. Je wordt als het ware even boven jezelf uitgetild.
Voor mijn opleiding tot geestelijk verzorger heb ik me het afgelopen jaar verdiept in allerlei levensbeschouwelijke stromingen. Het soefisme, Tibetaans boeddhisme, christelijke mystiek bijvoorbeeld.
Allemaal verwijzen ze in vaak prachtige bewoordingen naar het mysterie van het leven:
Stel dat je om gelukkig te zijn…
Als je je hoofd stoot aan de openstaande achterklep van de auto, kan dat flink pijn doen. Een natuurlijke respons is dan vloeken, checken wat er nodig is om de wond te verzorgen, dat doen, en doorgaan met leven. Je vertrouwt op het zelfhelend vermogen van je lichaam.
Als kind had ik een soort intuïtief weten dat we in essentie één zijn en niet afgescheiden. Ik vertrouwde op een welwillende, scheppende, onzichtbare bron van al het leven. De verhalen in de kerk zeiden me niets, maar ik had als het ware Jezus in mijn hartje.
‘Ik bestudeer mezelf als het boek van de menselijkheid’. Woorden van deze strekking hoorde ik Krishnamurti zeggen in een video. Ze resoneerden, want dat is volgens mij precies waar de 3 principes ook toe uitnodigen. En ze maken ook duidelijk dat je op verschillende manieren inzichten kunt opdoen door jezelf te bestuderen.