Ik ben altijd graag alleen geweest. In m’n eentje voelde ik me nooit eenzaam, maar verbonden met het grote geheel. Dan kreeg wat er in mij leefde alle ruimte, en ervoer ik verbinding, vervulling, inspiratie en vrijheid. In groepen raakte ik dat gevoel kwijt. Dan voelde ik me afgescheiden, onvervuld, eenzaam en opgesloten. Onmachtig om uit te drukken en te delen wat er in me leefde.
Stel dat je om gelukkig te zijn…
Als je je hoofd stoot aan de openstaande achterklep van de auto, kan dat flink pijn doen. Een natuurlijke respons is dan vloeken, checken wat er nodig is om de wond te verzorgen, dat doen, en doorgaan met leven. Je vertrouwt op het zelfhelend vermogen van je lichaam.
Als kind had ik een soort intuïtief weten dat we in essentie één zijn en niet afgescheiden. Ik vertrouwde op een welwillende, scheppende, onzichtbare bron van al het leven. De verhalen in de kerk zeiden me niets, maar ik had als het ware Jezus in mijn hartje.
Je kunt je op vele manieren anders voelen dan de rest. Eigenwijzer, stiller, rebelser, luidruchtiger, gevoeliger, introverter, extraverter, intelligenter, dommer, chaotischer, uitbundiger, analytischer, somberder, emotioneler, eenzelviger, sneller, langzamer, ambitieuzer, ambitielozer, noem maar op. Het geloof anders te zijn dan de rest kan een gevoel van vervreemding oproepen. Vervreemding van je omgeving, van jezelf of van allebei.
‘Ik bestudeer mezelf als het boek van de menselijkheid’. Woorden van deze strekking hoorde ik Krishnamurti zeggen in een video. Ze resoneerden, want dat is volgens mij precies waar de 3 principes ook toe uitnodigen. En ze maken ook duidelijk dat je op verschillende manieren inzichten kunt opdoen door jezelf te bestuderen.
Wie je gelooft te zijn, is niet wie je bent. Wie je gelooft te zijn, is je eigen interpretatie van jezelf.
We zijn tegelijk kwetsbaar en veerkrachtig. We vallen, en we staan weer op. Kwetsbaarheid en veerkracht zitten ingebakken in de menselijke natuur.
Er zijn van die momenten dat de schellen je van de ogen vallen. Je hoort, leest of ziet iets waardoor je een kwestie opeens in een compleet nieuw daglicht ziet. Je hebt een moment van inzicht. Zo’n flits van inzicht werkt verruimend. Opeens doemt er een mogelijkheid op om anders te handelen. En daarmee verandert je realiteit.
Inzicht in de 3 principes is fijn, maar kan ook heel erg frustrerend zijn. In de 3p-wereld kom je vaak allerlei jubelverhalen tegen over hoe het leven van mensen compleet veranderde door een simpel inzicht. Je zou zomaar het idee kunnen krijgen dat je iets verkeerd doet, omdat jij helemaal niet zo’n halleluja-ervaring hebt.