Ik sprak J. Toen ze een paar jaar geleden bij mij een programma over de 3 principes volgde, werd ze van de ene op de andere dag overgevoelig voor visuele en auditieve prikkels. Daardoor is haar wereld de afgelopen jaren veel kleiner geworden. Zo kan ze haar oude, geliefde beroep niet meer uitvoeren.
‘Hoe heb ik dit zo over het hoofd kunnen zien!’, verzuchtte A.
Tijdens de opleiding afgelopen weekend nodigde ik haar een paar keer uit om haar aandacht te verleggen van haar denken naar wat er gaande is in het hier-en-nu. Om bijvoorbeeld tijdens de lunchwandeling haar aandacht te richten op wat ze kon zien, horen, ruiken. Om tijdens een gesprek met een medecursist haar aandacht te richten op die medecursist. En om tijdens een soort van meditatie haar aandacht te richten op het ‘zijn voorbij het denken.’
In ons lichaam (inclusief brein) spelen zich allerlei processen af die in ons bewustzijn ervaringen en sensaties creëren. Als je niet begrijpt wat er gaande is, kunnen die sensaties zo overweldigend zijn dat je er als het ware door meegesleept wordt. Maar als je begrijpt wat er gaande is, hoeft dat niet te gebeuren.
Wie of wat ben je werkelijk? Ben je een afgescheiden individu dat moet proberen met je intellect het leven naar je hand te zetten? Ben je een afzonderlijk ‘ik’ in een brein in een lichaam dat zich te midden van 8 miljard andere ikken staande moet zien te houden?
Ieder moment is fris en nieuw. Als een onbeschreven blad. In elk moment kunnen we openstaan voor inspiratie, inzicht en wijsheid. Toch nemen we het moment vaak waar als al ingevuld. Dan laten we ons niet leiden door inspiratie, inzicht en wijsheid, maar door angst.
Je kunt zomaar ineens geraakt worden door iets wat iemand zegt, iets wat gebeurt, wat je waarneemt, of een gedachte die opkomt. Dat geraakt zijn kan zich vertalen in verruiming. Je wordt als het ware even boven jezelf uitgetild.
Zal ik het doen, of zal ik het niet doen? Welke stap moet ik zetten? Wat is nu de juiste beslissing…? De neiging om het antwoord op dit soort vragen met je denken uit te vogelen is groot. Plussen en minnen op een rijtje zetten, twijfelen, op zoek gaan naar argumenten pro en contra, nog eens een keertje voorleggen aan een ander, denken, dubben, twijfelen.
Het leven gebeurt. Jij ervaart jouw interpretatie van wat gebeurt. Soms is er sprake van resonantie, en soms van dissonantie.
💛Wil je de kwaliteit van je relaties verbeteren?
💛Er zijn voor andere mensen zonder dat dit je leegzuigt of uitput?
💛Meer gemak en moeiteloosheid ervaren?
‘Het leven laten gebeuren’, dat klinkt misschien als een ontzettend slecht idee. Als je de controle loslaat, loopt alles toch in de soep! Deze redenering is logisch als je ervan uitgaat dat jij degene bent die in charge is. Maar heb je wel eens overwogen dat dit uitgangspunt misschien niet klopt?