Gisteren sprak ik Hans. Hij vertelde dat hij bij sommige overleggen helemaal in z’n element is. Dat zijn de overleggen waarbij hij zijn expertise kan gebruiken om een probleem op te lossen. Bij andere vergaderingen raakt hij gespannen en voelt hij zich slecht op z’n gemak. Dat zijn de meer algemene vergaderingen waarbij de voortgang besproken wordt.
Ik vond het vroeger vaak lastig dat ik over weinig dingen een uitgesproken mening had. Ik bekeek mezelf door de bril van onze Nederlandse, extraverte, individualistische cultuur. Mijn ‘meningloosheid’ bestempelde ik als iets wat op de een of andere manier niet wenselijk was. Tegenwoordig denk ik daar gelukkig compleet anders over!
We hebben de neiging om negatieve emoties heel serieus te nemen. We zoeken in ons verleden naar de oorsprong van gevoelens die we nu ervaren. Denken dat we betere mensen zouden zijn als we die emoties niet meer zouden hebben. Menen dat we hard aan onszelf moeten werken om ervan af te komen.
Ik zie steeds helderder dat onzekerheid iets is wat je zelf oproept. Bij mijzelf en mijn klanten neem ik iedere keer hetzelfde patroon waar. Dat patroon kun je doorbreken.
Als je gespannen of zenuwachtig bent voor een gebeurtenis, ben je in feite bang voor je toekomstige emoties. Je vreest de vreselijke gevoelens die je zal ervaren. Het lijkt alsof je gedoemd bent om je gedrag door die angst te laten bepalen. Het goede nieuws: dat is niet zo!
Waar komt introversie vandaan? Is het een kwestie van aanleg? Word je introvert geboren? Of ‘ontwikkel’ je het in de loop van je leven? In dit artikel wil ik eens vanuit een andere invalshoek naar deze vragen kijken. Namelijk vanuit het perspectief van natuurlijk gedrag versus geconditioneerd gedrag.
Welke optie kies jij:
Het lijkt logisch om voor optie B. te kiezen. Toch kiezen we in onze onschuld maar al te vaak voor optie A.
Je ervaring komt 100 procent tot stand door je gedachten. Is dat niet mind blowing? Je kunt op elk moment een nieuwe gedachte krijgen, en daarmee een nieuwe ervaring. Net als mijn klant Tina die ik deze week sprak. Hieronder een verkorte weergave van het gesprek dat we hadden:
Ik heb lang gedacht dat er iets mis met me was. Dat klinkt waarschijnlijk dramatischer dan het was. Ik voelde me over het algemeen gelukkig en functioneerde prima. Maar toch. Soms voelde ik me opeens zo onzeker en gespannen. Als ik in het middelpunt van de belangstelling stond. In groepen met onbekende mensen. Dan verkrampte ik.