Het lijkt wel alsof we zijn gaan geloven dat heel zijn betekent dat je nooit meer pijn ervaart. Wat een ontkenning van de menselijke ervaring is dat! Niemand kan pijn voorkomen. Niet zijn eigen pijn, niet andermans pijn. Maar dat hoeft ook helemaal niet.
Last van nare gedachten en emoties? Weet dat je het vermogen hebt om je denken met rust te laten! Alles wat we ooit kunnen ervaren, is ons denken in het nu. Gedachten wellen op, en in ons bewustzijn komen ze tot leven als een tijdelijke realiteit die verandert zodra ons denken verandert.
Verschillen tussen mensen zijn een gegeven. Het leven brengt een ongelooflijke variëteit voort. Die verschillen zijn geen probleem als ze er mogen zijn. Het wordt een probleem als je de verschillen persoonlijk gaat opvatten.
Er is altijd hoop. Ook al lijkt dat soms niet zo. Als je overweldigd bent door je gevoelens van schaamte, tekortschieten, onzekerheid, mislukking is het lastig om te zien dat straks alles weer anders zal zijn. Dan lijkt het alsof je vastzit.
Je kunt je met van alles identificeren, maar al die dingen ben je niet! Niet je gedachten, niet wat je is overkomen, niet je successen, niet je miskleunen, niet je labels, niet wat anderen van je denken…
Iedereen verlangt naar meer vertrouwen, wijsheid, vrijheid en liefde. Dat verlangen is iets natuurlijks en moois. Het spoort je aan om op zoek te gaan. In eerste instantie probeer je misschien vervulling en verlichting te vinden in de buitenwereld. Gaandeweg kom je erachter dat banen, relaties, financiële zekerheid je niet kunnen brengen wat je zoekt. Je realiseert je dat vervulling en verlichting uiteindelijk niet zijn te vinden in de dimensie van de wereld.
Veel van mijn klanten worden onzeker van stellig, dominant gedrag van anderen. Het triggert in henzelf een automatisch patroon van terugtrekken en jezelf klein maken. Het lijkt alsof ze weerloos zijn tegen deze reactie. Alsof er geen andere optie is dan terugtrekken als een ander zich dominant en stellig opstelt.
‘Ik was het jongste, bijdehante kind in een rij van vijf. Mijn oudste broer kon ik volledig op stang jagen. Dan riep mijn moeder altijd: ‘Joh, trek je niets van haar aan, zij is het kleintje, wat zij zegt is niet belangrijk. Die boodschap heb ik zo vaak gehoord dat ik hem volledig geïnternaliseerd heb. Ik ben nu 56, en nog steeds geloof ik diep van binnen dat ik niet belangrijk ben.’ Aldus een dame die ik laatst sprak.
Jezelf profileren, jezelf zichtbaar maken, van je laten horen… Wat roepen deze kreten in jou op? Voel je weerstand? Enthousiasme? Een neutraal gevoel?
Wat is er aan de hand als je je zorgen maakt? Op het eerste gezicht lijkt het misschien een voor de hand liggende formule:
moeilijke omstandigheden = ervaring van zorgen