Een van de meest effectieve stappen die je kunt zetten om je zichtbaarheid te vergroten, is meer vertellen over waar je mee bezig bent. Dit klinkt misschien voor de hand liggend. Toch is het dat niet voor veel introverten op de werkvloer.
Daar zat ze. Alleen in een hoekje van de congreszaal. Met haar lunchbordje op schoot. Om haar heen stonden groepjes vreemden met elkaar te kletsen alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Ze keek ernaar en voelde een stil, oud verdriet in zich opwellen.
‘In je kracht gaan staan’, ‘je ware zelf ontdekken’, ‘je volledige potentieel benutten’. Het zijn van die typische kreten uit de wereld van coaching, zelfhulp en persoonlijke ontwikkeling. Er zijn hele industrieën gebouwd rondom het idee dat je door schaven en schuren een betere versie van jezelf kunt worden.
Meer zelfvertrouwen, helderheid en innerlijke rust, wanneer verlang je daarnaar? Op momenten dat je onzeker, verward en onrustig bent natuurlijk. Dat is logisch. Je merkt pas waar je naar verlangt als je het mist.
Je hebt een sollicitatiegesprek. Je voelt je onzeker, want je haat het om jezelf te moeten verkopen. Je bereidt het gesprek tot in de puntjes voor. Je oefent de gewenste antwoorden op zo veel mogelijk vragen. Tijdens het gesprek ben je zo bezig met het naar boven halen van de juiste antwoorden, dat je vergeet om in het hier-en-nu contact te maken. Je verkrampt en voelt dat er geen klik ontstaat. Dan krijg je een vraag die je nou net niet had zien aankomen. Je slaat dicht en zit met je mond vol tanden. Zie je wel, denk je, ik heb weer gefaald, ik kan het gewoon niet.
Heb jij een fijnzinnige antenne waarmee je voortdurend de omgeving aftast?
Neem je veel waar en pik je allerlei signalen uit je omgeving op?
Heb je de neiging om contant af te stemmen op die signalen?
En word je hier regelmatig doodmoe, onzeker en besluiteloos van?
Goed nieuws voor de ‘introverte zaak’! Er is een boek verschenen van een Nederlandse journalist over dit onderwerp. Zeer welkom wat mij betreft, want er is toch nog steeds verbazend weinig bekend over introversie. Het heet Ik moet nog even kijken of ik kan en is geschreven door Liesbeth Smit.
Ken je die reclame nog van dat roze Duracell-konijn? Dat bleef maar vrolijk door stuiteren, terwijl om hem heen het ene na het andere konijnenvriendje uitgeput de geest gaf. Dat kwam omdat hij zo’n onuitputtelijke Duracell-batterij in z’n donder had, en de andere konijntjes een inferieure batterij. Als introvert voel je je wel eens zo’n leeglopend diertje. Alsof de extraverten in je omgeving over meer energie beschikken dan jij. Maar is dat wel zo?
Als introvert heb je een grote behoefte aan onafhankelijkheid. Je bedenkt je beste ideeën en oplossingen in je eentje. Problemen los je graag zelf op. Dat is in zichzelf geen goede of slechte karaktertrek. Het is gewoon een neiging die je hebt. Laat je dus nooit aanpraten dat het slecht is om in je eentje je sores te verwerken. Dat is een prima manier voor introverten om met lastige kwesties om te gaan. Maar soms heeft die zelfredzaamheid natuurlijk wel nadelen.
‘Na elke vergadering zie je eruit alsof je een halve marathon hebt gelopen.’ Die feedback kreeg ik eens een keer van een collega op zo’n 360˚-formulier. Hij sloeg de spijker op z’n kop, want zo voelde ik me inderdaad na afloop van een vergadering. Uitgewrongen en uitgeteld. Elke vergadering was voor mij een vervelende ervaring.