Ik ben een groot deel van mijn leven een persoonlijke ontwikkelingsjunkie geweest. Ik was altijd op zoek naar nieuwe modellen, inzichten en perspectieven. Deels uit enthousiasme, leergierigheid en nieuwsgierigheid. Deels uit het geloof dat er iets aan mij verbeterd moest worden.
Helderheid, richting, rust in je hoofd.
We denken dat we iets moeten doen om het te bereiken. Harder nadenken als je niet weet wat de volgende stap moet zijn. Vaker mediteren als je hoofd omloopt. Nog meer advies inwinnen als je vastzit.
Geluk en innerlijke rust, wie verlangt er niet naar? Ik denk iedereen. En iedereen heeft het vermogen om het te vinden. Het probleem is dat twee misvattingen ons in de weg zitten.
Waarom is het zo moeilijk om open te staan voor andere zienswijzen?
Antwoord: omdat je waarneemt wat je gelooft.
Het lijkt niet zo goed te gaan met ons psychisch welbevinden. Mentale stress is een wijdverbreid verschijnsel. Veel mensen kampen met gevoelens van eenzaamheid, leegte, onzekerheid, somberheid, burn-out en depressie. De oorzaken worden gezocht in vele hoeken. In dit artikel vraag ik me af: Wat is de invloed van het dualistische mensbeeld dat we er in het westen op na houden?
Je kent vast wel de anekdote over Sydney Banks en het startpunt van zijn inzicht in de 3 principes. Hij liet tijdens een gesprek met een therapeut vallen dat hij zo onzeker was. ‘Welnee, joh,’ zei die therapeut, ’je bent helemaal niet onzeker, dat denk je alleen maar!’
Labels hebben wat mij betreft hun beste tijd gehad. Ze zijn nuttig, omdat ze je helpen zien dat er vele manieren zijn waarop mensen bedraad kunnen zijn. En dat er niets mis is met degenen die ‘afwijken’ van de standaardbedrading. Ze maken duidelijk dat we geconditioneerd zijn om te geloven dat de norm beter is. Nu is het tijd om nog verder uit te zoomen. Om je te realiseren dat we geconditioneerd zijn om te geloven dat labels werkelijk bestaan.
Ik zag eens een documentaire over een arts die op jonge leeftijd zijn beide onderbenen en een van zijn armen was kwijtgeraakt door een onnozel ongeluk. Hij ervaarde zijn leven als mooi en betekenisvol. Over de gevolgen van het ongeluk merkte hij op: ‘Mijn lijden stopte op het moment dat ik niet meer wenste dat ik mijn ledematen nog had.’
De prachtige voorstelling People, places, things gaat over het heftige afkickproces van Emma, een verslaafde actrice. De directeur van de afkickkliniek zegt op een bepaald moment: ‘Verslaafde mensen geloven dat zij het gebroken middelpunt van het universum zijn.’
In een onzekere bui word je ontvankelijk voor de stem van het ego, die je toefluistert (of -schreeuwt) dat je niet goed genoeg bent. Dan raakt je verkrampt en steekt de behoefte om je onzekere emoties te controleren de kop op. Gelukkig kun je dat mechanisme leren doorzien!