Heb jij een fijnzinnige antenne waarmee je voortdurend de omgeving aftast?
Neem je veel waar en pik je allerlei signalen uit je omgeving op?
Heb je de neiging om contant af te stemmen op die signalen?
En word je hier regelmatig doodmoe, onzeker en besluiteloos van?
Goed nieuws voor de ‘introverte zaak’! Er is een boek verschenen van een Nederlandse journalist over dit onderwerp. Zeer welkom wat mij betreft, want er is toch nog steeds verbazend weinig bekend over introversie. Het heet Ik moet nog even kijken of ik kan en is geschreven door Liesbeth Smit.
Ken je die reclame nog van dat roze Duracell-konijn? Dat bleef maar vrolijk door stuiteren, terwijl om hem heen het ene na het andere konijnenvriendje uitgeput de geest gaf. Dat kwam omdat hij zo’n onuitputtelijke Duracell-batterij in z’n donder had, en de andere konijntjes een inferieure batterij. Als introvert voel je je wel eens zo’n leeglopend diertje. Alsof de extraverten in je omgeving over meer energie beschikken dan jij. Maar is dat wel zo?
Waarom zit je de ene keer in een flow, terwijl je op andere momenten totaal verkrampt bent? En belangrijker nog, hoe kun je vaker de ontspannen versie van jezelf zijn? Er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Voor de een werkt mindfulness, voor de ander filosofie of meditatie. Voor mij werkt: snappen hoe je psyche werkt. Hoe je met je eigen gedachten je gemoedstoestand creëert. Want als je de psychologie daarachter snapt, dan begrijp je ook hoe je je eigen stemming kunt beïnvloeden.
Als introvert heb je een grote behoefte aan onafhankelijkheid. Je bedenkt je beste ideeën en oplossingen in je eentje. Problemen los je graag zelf op. Dat is in zichzelf geen goede of slechte karaktertrek. Het is gewoon een neiging die je hebt. Laat je dus nooit aanpraten dat het slecht is om in je eentje je sores te verwerken. Dat is een prima manier voor introverten om met lastige kwesties om te gaan. Maar soms heeft die zelfredzaamheid natuurlijk wel nadelen.
‘Na elke vergadering zie je eruit alsof je een halve marathon hebt gelopen.’ Die feedback kreeg ik eens een keer van een collega op zo’n 360˚-formulier. Hij sloeg de spijker op z’n kop, want zo voelde ik me inderdaad na afloop van een vergadering. Uitgewrongen en uitgeteld. Elke vergadering was voor mij een vervelende ervaring.
Onszelf verbeteren, gelukkiger worden, succesvoller worden, meer bereiken, meer invloed hebben, meer kennis vergaren, fitter worden, ontspannener worden, ons potentieel benutten… We streven met z’n allen naar van alles, de hele dag door. Daarmee bereiken we veel. Maar we verliezen ook een hoop. Namelijk ons vermogen om het leven simpelweg te ervaren.
Hoe fijn zou het zijn als je vaker de ontspannen versie van jezelf bent. Dat je gewoon opgaat in het moment, zonder dat je last hebt van allerlei storende gedachten. Klinkt dit je als een onbereikbaar ideaal in de oren? Dat is het niet. En je hoeft er ook niet voor te zwoegen en te ploeteren. Neem een voorbeeld aan Anton, die in no time van een gespannen naar een ontspannen versie van zichzelf op zijn werk ging.
‘Maar Eline’, verzuchtte een klant, ‘het besef dat je jezelf je eigen ellende aandoet, is toch verschrikkelijk!’ We hadden het over het fenomeen dat wij mensen onze eigen ervaringen creëren door onze gedachten. Dit inzicht kan inderdaad confronterend zijn. Maar tegelijk is het goed nieuws. Want als je niet blij bent met je ervaring, dan kun je dus ook andere, fijnere ervaringen creëren. De vraag is: hoe doe je dat?
Er komt steeds meer aandacht voor de kwaliteiten van introverte mensen. Dat is natuurlijk een goede zaak. Het valt me alleen op dat er nog steeds vaak in stereotypen gedacht wordt. Ook door introverten zelf. En dat vind ik minder wenselijk.