Een kwestie die mij mateloos fascineert, is de vraag hoe het komt dat je als mens soms in een flow zit en op andere moment juist helemaal niet. Waarom voel je je het ene moment vrij en open, en het andere gespannen en gesloten?
In mijn vorige artikel schreef ik over mijn boosheid op de wereld. Hoe ik bleef hangen in frustratie over het feit dat zichtbaarheid zo belangrijk is in onze samenleving. In mijn beleving was er maar een manier om je te profileren: door jezelf op de borst te kloppen en te slijmen bij belangrijke mensen. Deze overtuiging voelde voor mij als de werkelijkheid. Ik geloofde echt dat mijn gedachten strookten met de objectieve gang van zaken. Het was alsof ik een gekleurde bril op had die mijn blik vertroebelde.
Als introvert kom je tot de beste ideeën en oplossingen door er op te broeden. Eigenlijk ben je een stoofpotje. Je moet pruttelen, en als je pruttelt, moet het pruttelproces niet verstoord worden. Stop je te vroeg, dan wordt het resultaat minder smakelijk. De ingrediënten moeten de tijd krijgen om precies mals genoeg te worden. En om samen te smelten tot een perfect afgestemd geheel. Op dat punt aangekomen, kun je met gepaste trots je stoofpot serveren aan je gasten.
Je hoort wel eens beweren dat introverte mensen geen energie krijgen van contact met anderen. En dat ze daarom minder gericht zijn op contact. Dit klopt niet. Iedereen wordt gelukkig als hij verbondenheid met anderen ervaart. Dat geldt voor introverten, ambiverten, extraverten en welk type dan ook. Ik denk dat introverten om een andere reden minder gericht zijn op contact. En dat het goed voor ze is als ze die reden begrijpen. Vandaar dat ik er een artikel over heb geschreven!
Of misschien een eenzame berk in een beukenbos? Of een allenige hulst in een woud van dennen? Dan kun je van je gevoelens van vervreemding afkomen. Hoe? Je leest het in dit artikel. Waarschuwing vooraf: deze tekst bevat expliciet soft taalgebruik:-). En even voor de duidelijkheid, ik heb niets tegen eikels. Ik vind het prachtige voortbrengsels van de natuur!
Wat is het toppunt van zichtbaarheid? Daar kun je over twisten. Maar je eigen pratende hoofd opnemen en vervolgens op internet zetten, dat komt wat mij betreft dicht in de buurt! En dat is precies wat ik heb gedaan.
Laatst werd me gevraagd: ‘Eline, wat onderscheidt jou nu van andere introvertencoaches’? Een vraag om een tijdje op te broeden, maar ik geloof dat ik het antwoord wel weet. Je zou me een dodehoekspiegel voor introverten kunnen noemen. Dat klinkt niet meteen aantrekkelijk, maar toch is het een goede metafoor.
Bij mijn trainingen oefenen we veel met praten voor de groep. Nadat een van de deelnemers iets heeft verteld, is mijn eerste vraag altijd: ‘’Wat ging er goed?”. Negen van de tien keer antwoordt de betreffende persoon dan: ‘Ik had het gevoel dat ik totaal onsamenhangend aan het vertellen was’.
Volkskrant Magazine schreef op zaterdag 29 oktober: het is tegenwoordig cool om introvert te zijn. ‘De introvert is populair geworden en komt graag voor zijn introversie uit’, aldus een artikel over verlegen mensen. Dat impliceert dat introversie een bekend begrip is, dat iedereen weet wat de verschillen zijn tussen introverten en extraverten, en dat introverte kwaliteiten volop gewaardeerd worden. Is dat echt zo? Ik heb hier mijn twijfels over.