Toen mijn kinderen klein waren, las ik ze graag voor uit Alle verhalen van Kikker en Pad van Arnold Lobel. Een van de favorieten was het verhaal waarin Pad net zo’n mooie tuin wil als Kikker heeft. Kikker geeft hem wat zaadjes, en:
De beste versie van jezelf worden…
Je ego ontstijgen…
Je kind-deel integreren…
Je innerlijke criticus ontmaskeren…
Soms horen mensen in de 3 principes dat hun pijnlijke ervaringen niet echt zouden zijn: ‘het is maar mijn denken’. Dat is niet de boodschap. Als je angst ervaart, denk je niet alleen dat je bang bent. Je hebt dan een reële ervaring van angst. Het helpt dan niet om tegen je zelf te zeggen: het is maar mijn denken.
Persoonlijke ontwikkeling veronderstelt een ik die (aspecten van) zichzelf verbetert. Ik zou je willen uitnodigen dit concept te laten voor wat het is, en in plaats daarvan jezelf op te vatten als een dynamisch organisme dat vanzelf groeit. Net als een zonnebloemzaadje dat vanzelf uitgroeit tot een zonnebloem en daarbij continu verandert. Ook jij bent voortdurend aan verandering onderhevig. Groeien is veranderen.
De 3 principes nodigen je uit om ‘naar binnen’ te kijken. Maar wat betekent dat eigenlijk?
Je hebt van die momenten dat het lijden je aanvliegt. Het geweld dat mensen elkaar en andere organismen aandoen. Vluchtelingen die aan hun lot worden overgelaten. Of, dichter bij huis, de geestelijke of fysieke nood waarin een dierbare verkeert. Of de mensen die je begeleidt of verzorgt in de context van je beroep wellicht… Het kan je overweldigen en verlammen. Dan komt het je allemaal zo zinloos voor. Dan lijd je.
Ik sprak J. Toen ze een paar jaar geleden bij mij een programma over de 3 principes volgde, werd ze van de ene op de andere dag overgevoelig voor visuele en auditieve prikkels. Daardoor is haar wereld de afgelopen jaren veel kleiner geworden. Zo kan ze haar oude, geliefde beroep niet meer uitvoeren.
‘Hoe heb ik dit zo over het hoofd kunnen zien!’, verzuchtte A.
Tijdens de opleiding afgelopen weekend nodigde ik haar een paar keer uit om haar aandacht te verleggen van haar denken naar wat er gaande is in het hier-en-nu. Om bijvoorbeeld tijdens de lunchwandeling haar aandacht te richten op wat ze kon zien, horen, ruiken. Om tijdens een gesprek met een medecursist haar aandacht te richten op die medecursist. En om tijdens een soort van meditatie haar aandacht te richten op het ‘zijn voorbij het denken.’
In ons lichaam (inclusief brein) spelen zich allerlei processen af die in ons bewustzijn ervaringen en sensaties creëren. Als je niet begrijpt wat er gaande is, kunnen die sensaties zo overweldigend zijn dat je er als het ware door meegesleept wordt. Maar als je begrijpt wat er gaande is, hoeft dat niet te gebeuren.
Wie of wat ben je werkelijk? Ben je een afgescheiden individu dat moet proberen met je intellect het leven naar je hand te zetten? Ben je een afzonderlijk ‘ik’ in een brein in een lichaam dat zich te midden van 8 miljard andere ikken staande moet zien te houden?