Jaren geleden nam een kennis me eens mee naar een soort seminar over persoonlijke ontwikkeling. Er hing een wat vreemde sfeer. Voor een stampvolle zaal stond een trainer fanatiek te oreren. ‘Wie is er hier allemaal verlegen’, riep hij op een bepaald moment uit. Met een aantal andere aanwezigen stak ik mijn hand op. ‘Onzin’, bulderde hij vervolgens, ‘je bent helemaal niet verlegen, dan denk je maar!’
Je innerlijke criticus, de ondermijnende stemmetjes in je hoofd, je interne rechter. Allemaal woorden die verwijzen naar iets in jezelf dat zorgt voor angst en onzekerheid. Die maken dat je dromen niet najaagt. Dat je je zorgen maakt over wat de buitenwereld van je vindt. Dat je niet in beweging komt. Of juist in volle vaart een burn-out tegemoet rent. Wat kun je ertegen doen?
Je ziet tegenwoordig veel aansporingen voorbij komen om je eigen imperfectie en middelmatigheid te omarmen. Dat klinkt in ieder geval minder vermoeiend en ontmoedigend dan perfectie nastreven.
Wat bedoelen we eigenlijk als we zeggen dat we lekker ons hoofd leegmaken op vakantie? Wat betekent die leegte? Dat er niets meer in je opkomt? Geen enkele gedachte, opwelling, herinnering, sensatie?
Ik ben een groot deel van mijn leven een persoonlijke ontwikkelingsjunkie geweest. Ik was altijd op zoek naar nieuwe modellen, inzichten en perspectieven. Deels uit enthousiasme, leergierigheid en nieuwsgierigheid. Deels uit het geloof dat er iets aan mij verbeterd moest worden.
Helderheid, richting, rust in je hoofd.
We denken dat we iets moeten doen om het te bereiken. Harder nadenken als je niet weet wat de volgende stap moet zijn. Vaker mediteren als je hoofd omloopt. Nog meer advies inwinnen als je vastzit.
Geluk en innerlijke rust, wie verlangt er niet naar? Ik denk iedereen. En iedereen heeft het vermogen om het te vinden. Het probleem is dat twee misvattingen ons in de weg zitten.
Waarom is het zo moeilijk om open te staan voor andere zienswijzen?
Antwoord: omdat je waarneemt wat je gelooft.
Het lijkt niet zo goed te gaan met ons psychisch welbevinden. Mentale stress is een wijdverbreid verschijnsel. Veel mensen kampen met gevoelens van eenzaamheid, leegte, onzekerheid, somberheid, burn-out en depressie. De oorzaken worden gezocht in vele hoeken. In dit artikel vraag ik me af: Wat is de invloed van het dualistische mensbeeld dat we er in het westen op na houden?
Je kent vast wel de anekdote over Sydney Banks en het startpunt van zijn inzicht in de 3 principes. Hij liet tijdens een gesprek met een therapeut vallen dat hij zo onzeker was. ‘Welnee, joh,’ zei die therapeut, ’je bent helemaal niet onzeker, dat denk je alleen maar!’