Waarom het voor een introvert essentieel is om zichzelf te snappen

Toen ik zeventien jaar geleden met mijn bul onder m’n arm de universiteit verliet, voelde ik me totaal verloren. Ik had geschiedenis gestudeerd. Een hartstikke leuke studie, daar niet van. Sloot ook prima aan bij een introvert als ik die dol is op lezen, verdieping zoeken, verbanden leggen en schrijven. In feite deed je vier jaar lang niets anders bij deze studie, dus ik zat daar al die tijd lekker in mijn comfort zone. Maar ja. Toen was ik klaar en werd ik keihard uit die veilige zone geknikkerd. Dat was het begin van een moeilijke en verwarrende zoektocht.

Ik had geen idee van wat ik de wereld te bieden had. Niet dat ik een onzeker hoopje mens was. Ik wist echt wel waar ik goed in was. Het probleem was dat ik totaal niet voor me zag hoe ik met mijn kwaliteiten een waardevolle bijdrage zou kunnen leveren aan het arbeidsproces. Laat staan dat ik wist hoe ik dat op overtuigende wijze duidelijk zou moeten maken.

Moeizame zoektocht

Gelukkig was de conjunctuur me gunstig gezind. De banen lagen in die tijd letterlijk voor het oprapen. Ik ben maar gewoon van alles gaan uitproberen, in de hoop en het voorzichtige vertrouwen dat ik gaandeweg mijn bestemming wel zou vinden. Zeventien jaar later kan ik vaststellen dat dit gelukt is. Door mezelf steeds beter te leren kennen en begrijpen, kwam ik stapje voor stapje dichterbij het antwoord op de prangende vraag wat ik de wereld in vredesnaam te bieden had. Ik kan je zeggen dat dit heel fijn voelt, maar, phoe, wat een lange weg is het geweest. Er kwamen banen op mijn pad waarin ik werkelijk het gevoel had dat ik kapot ging, zoveel geweld moest ik mezelf aandoen. Soms vond ik een baan bijna onverdraaglijk omdat hij zo betekenisloos aanvoelde.

In die tijd dacht ik dat ik de enige was die zo worstelde. Ik vermoedde dat er iets mis met me was en dat ik me aanstelde. Nu begrijp ik dat mijn zoektocht exemplarisch is voor veel introverten.

Authenticiteit

Voor introverten is de vraag: welke impact heeft de buitenwereld op mijn binnenwereld? Ze letten niet zozeer op wat er om ze heen gebeurt, maar veel meer op wat dat in hen oproept, wat het in ze losmaakt en welke innerlijke reacties erop volgen. De maatstaf voor hun beslissingen ligt in hun eigen bewustzijn en ervaringen. Ze identificeren zich met hun voorkeuren en overtuigingen en houden hier aan vast. Ze hechten dan ook veel waarde aan authenticiteit in de betekenis van trouw zijn aan jezelf. In hun werkende leven willen ze iets doen wat in overeenstemming is met hun innerlijke waarden en talenten. Daarom hebben ze het gevoel dat ze zichzelf eerst moeten kennen en begrijpen voordat ze antwoord kunnen geven op de vraag: wat heb ik de wereld te bieden? En dat valt lang niet altijd mee! Die zoektocht is een langdurig proces en wringt soms met de eisen die de maatschappij aan je stelt[1].

Voor extraverten ligt dat allemaal heel anders. Hun bewustzijn is ingesteld op alles wat zich in de buitenwereld voordoet en zij ontlenen daaraan de maatstaf voor hun beslissingen. Voor hen is de vraag: welke impact heb ik op de wereld? Zij hebben niet zo’n drang om in zichzelf te wroeten, omdat zij hun identiteit buiten zichzelf zoeken. Het begrip authenticiteit heeft voor hen dan ook een hele andere betekenis, namelijk op een consistente manier omgaan met, en reageren op wat er in de wereld om ze heen gebeurt. Zij worstelen niet met de vraag wat zij de wereld te bieden hebben, maar vragen zich af wat de wereld hen te bieden heeft! Ze gaan dan ook zonder reserve op in wat er om ze heen gebeurt. Voor een introvert kan dat behoorlijk jaloersmakend zijn, bijvoorbeeld als het gaat om het vinden van passend werk. Dat gaat ze in de regel vele malen makkelijker af. (Anderzijds mag je als introvert ook best medelijden met ze hebben omdat ze zo veel moeilijker voldoening uit zichzelf kunnen halen ;-)).

Dat gezoek en geworstel betekent dus niet dat je gek bent

Terugkijkend had ik inderdaad het gevoel dat ik mezelf moest leren kennen en begrijpen als ik verder wilde komen. De richting die ik na een tijdje koos, hielp me daarbij, want ik ging me als docent steeds meer bezighouden met menselijk gedrag en persoonlijke ontwikkeling. Maar wat had ik graag gewild dat iemand me in mijn jonge jaren de verschillen tussen introverten en extraverten had uitgelegd! Dat had mijn zoektocht waarschijnlijk jaren ingekort. En me bovendien heel wat zelfverwijt en gepieker bespaard. Misschien had ik dan ook veel minder krampachtig vastgehouden aan het idee dat er ergens een ideale baan voor mij bestond en dat ik volmaakt gelukkig zou zijn als ik die eenmaal zou hebben gevonden. Uiteindelijk is werk ook maar werk en kun je uit andere bezigheden ook veel voldoening halen. Aan de andere kant was ik dan misschien geen introvertencoach en –trainer   geworden. Dan had ik nu niet dit artikel zitten typen. En dat voelt toch een beetje alsof ik mijn bestemming zou zijn misgelopen!