Schat, ben even populieren luisteren!

‘𝘚𝘤𝘩𝘢𝘵, 𝘪𝘬 𝘨𝘢 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘱𝘰𝘱𝘶𝘭𝘪𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘭𝘶𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳𝘦𝘯. 𝘉𝘦𝘯 𝘻𝘰 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨!’

Even wat?!?

Het zit zo. Tot een half jaar geleden stond er in de tuin van de buren een enorme, prachtige populier. Ik weet niet of je het geluid kent van de wind die door de bladeren van zo’n boom waait, maar voor mij is dat het aller-, allermooiste geluid van de wereld.

Het voelt eigenlijk niet eens werelds, maar eerder goddelijk. Dat klinkt misschien overdreven. Maar als ik het hoor, voelt het alsof alle gedachten, concepten, beelden die aan me kleven weggeblazen worden. En een pure, onpersoonlijke, universele vrede/liefde overblijft. Het is knullig omschreven, maar ik weet even niet hoe ik het anders moet zeggen. Ik ervaar dan een vervulling zonder waarom. Er is even alleen maar zijn, en geen denken.

Ik prees me dus gelukkig met zo’n boom naast de tuindeur. Helaas werd hij te groot en moest hij gerooid worden.

Maar niet getreurd! Vlak bij mijn huis loopt een paadje langs het kanaal waar een hele rij populieren staat. Als het lekker hard waait zoals vandaag, is het net een heel populieren-orkest! Dus als ik zin heb om me te laven aan het goddelijke geluid, hoef ik nu alleen maar een eindje mijn voordeur uit te lopen in plaats van de tuindeur. Lucky me.🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳🌳

Luister jij ook zo graag naar de wind? Dan is vandaag een goede dag!