Oud zeer en onderliggend welbevinden

‘Mensen met oud zeer hebben levenslang’, las ik ergens. Ik kan me goed voorstellen dat het er zo uitziet. Maar er is ook een ander perspectief mogelijk.

Verwarring, pijn en angst zijn onderdeel van de menselijke ervaring. Opgroeien als mens, betekent immers dat je je moet verhouden tot overweldigende ervaringen van onveiligheid, veroordeeld worden, niet gezien of gehoord worden. Dergelijke ervaringen kunnen leiden tot pijnlijke overtuigingen, knellende overlevingsstrategieën en dwingende gedragspatronen. Tot het geloof een behoeftig, kwetsbaar, afgescheiden ikje te zijn.

Verlangen naar vrijheid

Het gevoel van onvrijheid, beperking en angst dat met het geloof in een afgescheiden ik gepaard gaat, schuurt. Het wakkert een verlangen aan naar innerlijke vrijheid en vrede. Dat verlangen wijst naar iets waarachtigs en prachtigs. Want innerlijke vrijheid is hier en nu voor ieder van ons beschikbaar.

Het probleem is alleen dat we het vaak zoeken waar het niet te vinden is. In het verdoven of verlichten van de pijn.

Innerlijke vrijheid ervaar je op het moment dat je geest ontspant. Daarom voel je je lekker als je met iets bezig bent waar je helemaal in op gaat. Of als je juist nergens mee bezig bent, bijvoorbeeld zittend een bankje in het bos of op een meditatiematje. Je ervaart dan en gevoel van compleetheid, omdat je dan even nergens naar streeft. Op elk moment dat je geest ontspant, ontvouwen de vrijheid en vrede die je zoekt zich van binnenuit.

Onderliggend welbevinden

Kortom, er is sprake van onderliggend welbevinden onder de lagen oud zeer. We kijken er alleen overheen, omdat we zo druk bezig zijn met streven om die pijn te verdoven of te verlichten. Zo houden we in alle onschuld de verkramping van onze geest in stand.

Die identificatie met het afgescheiden ikje is een misverstand. En elk misverstand kan doorzien worden. Er kan een verschuiving optreden.

Van het idee dat er een ‘ik’ is die zichzelf moet zien te helen, naar de realisatie dat het geloof in deze ‘ik’ juist de verkramping creëert en in stand houdt.

Van het geloof dat je levenslang hebt, naar het inzicht dat elk moment nieuw en fris is.

Van de overtuiging dat je oude zeer opgelost moet worden, naar de ervaring dat je kunt ontspannen in het onderliggende welbevinden.

Is dat niet een hoopvoller perspectief?