Niets zo aanwezig…

‘Een vriendin noemde me een ‘socially akward’ persoon’, deelde iemand op LinkedIn. Ze schreef dat ze even moest slikken bij deze opmerking, maar dat ze haar vriendin ook wel gelijk moest geven. Er volgde een opsomming van gênante momenten. Op feestjes met onbekenden, bij de slager, en andere situaties in het dagelijks verkeer waarbij ze sociaal onhandig uit de hoek kwam.

Ik herkende veel in haar verhaal. Ik heb talloze van dit soort ‘socially akward’ momenten gehad. En ik heb ze nog steeds. Ook veel niet-socially akward momenten trouwens! Vroeger dacht ik dat het verkeerd was om dit soort momenten te hebben. Nu zie ik dat dat juist ‘het probleem’ was.  Dat deze momenten er niet mochten zijn. Nu ik ze aanvaard heb als een van de vele menselijke ervaringen die ik kan hebben, is het probleem opgelost.

Ik mag gewoon verschijnen zoals ik in het moment verschijn. Soms onhandig en verkrampt, soms natuurlijk en ontspannen. Als mens ben ik nou eenmaal onderhevig aan een stroom van veranderlijke ervaringen. Dat gebeurt gewoon vanzelf. Ik kan het niet voorkomen. Er gaat niets fout als het gebeurt.

Au, mijn ego doet pijn!

Vroeger nam ik mijn sociaal onhandige momenten persoonlijk. Ik zag ze niet als universeel menselijke ervaringen in het moment, maar als een gebrek in mijn persoonlijkheid. Ik wilde graag gezien worden als een ‘normaal’, sociaal vaardig persoon. Iedere keer dat ik de plank missloeg, werd dat ideaalbeeld aangetast. En dat deed pijn! Ik wilde me niet identificeren met mijn ongemakkelijke ervaringen. Ik wilde die pijn niet, en dacht hem te moeten en kunnen uitbannen uit mijn bewustzijn.

Nu zie ik dat niets zo aanwezig is als wat er niet mag zijn. Juist door me niet te willen identificeren met deze pijnlijke ervaringen, identificeerde ik me met mijn zelfbeeld! Met het geloof dat er iets mis met me was, omdat ik momenten van sociale verkramping had.  En zo werd een vergankelijke, vluchtige, universeel menselijke ervaring in mijn eigen beleving tot iets vastomlijnds, persoonlijks, ongewenst. Iets wat afdeed aan mijn heelheid als mens. Iets wat bestreden, voorkomen of opgelost moet worden om oké te kunnen zijn.

Haperend en trillend oké zijn

Laatst had ik weer zo’n ongemakkelijk moment. Ik moest een persoonlijk verhaal delen in een groep. Hoe dichter het moment naderde dat het mijn beurt was, hoe heviger de fysieke stressverschijnselen. Mijn hart ging tekeer, mijn keel verkrampte, en mijn maag legde zichzelf in een knoop. Vroeger mocht dat er absoluut niet zijn. Dan vocht ik tegen mijn ervaring, maakte mezelf verwijten, schoot steeds dieper in mijn tunnel van verkramping. Deze keer gebeurde dat niet. Ik deed met trillende stem en ledematen mijn verhaal. Het is niet dat ik dat leuk vond, of dat het mijn voorkeur had dat dit gebeurde. Maar het mocht er zijn. Het was oké. Ik had een menselijke ervaring van getriggerd zijn. En ik was oké.

Wat er mag zijn, hoeft niet gecontroleerd te worden

Wat een verademing als je gaat ervaren dat je pijnlijke ervaringen er gewoon mogen zijn! Pijn is een onderdeel van het geheel van het leven. Wij kunnen met ons vermogen om conceptueel te denken bedenken er geen lijden zou mogen zijn. We kunnen met dat vermogen oordelen hebben over welke ervaringen wenselijk of juist zijn, en welke onwenselijk of verkeerd. Maar dan gaan we op de stoel van het leven zitten. We zijn niet in ‘control’. Het is juist die controledrang die leidt tot lijden. Het is juist het geloof in een ‘ik’ die ‘mezelf’ moet veranderen dat de ervaringen van afgescheidenheid, tekortschieten, gebrek, schaarste, en onveiligheid creëert en in stand houdt.

Maar dat geloof kan verdampen. En dan ga je ervaren dat je het natuurlijke vermogen hebt om je emoties te laten zijn. Om de pijn te aanvaarden als onderdeel van de heelheid. Dat vermogen is net zo menselijk als geloven dat pijnlijke ervaringen verkeerd zijn. Ik help je graag om het te (her)ontdekken!