Wie is hier eigenlijk de drama queen?

Mijn jongste zoon schopte altijd een hoop drama als hij voor een toets moest leren op de basisschool. ‘Ik kan het niet!’, riep hij iedere keer getergd uit, nog voordat hij überhaupt begonnen was. Na een hoop tranen en misbaar, begon hij vroeg of laat toch maar. Vijf minuten later zat het dan foutloos in zijn hoofd. Dit patroon herhaalde zich telkens opnieuw. Ook al wist hij dus uit ervaring dat hij het prima bleek te kunnen als hij gewoon begon.

Tijdens de lange lockdown zat hij in groep 8. De scholen waren gesloten, en er werd een groot beroep gedaan op zijn zelfredzaamheid. Regelmatig voltrok zich een mini-drama. Vanuit de beste intenties probeerde ik hem dan naar een goed gevoel te coachen. Ik zag dat als mijn verantwoordelijkheid als moeder, en ik had allerlei positieve psychologie-technieken in mijn hoge hoed. Die liet ik dan op hem los. Met twijfelachtige resultaten. Meestal riep het alleen maar meer weerstand bij hem op.

Flits van inzicht

Tot op een gegeven moment opeens heel helder een nieuwe gedachte in me opkwam. ‘Eline, waarom mag hij op zo’n moment eigenlijk geen dramagedrag tentoonspreiden?’

Het antwoord volgde meteen in de vorm van een net zo heldere realisatie: ik wil mijn zoon zo snel mogelijk naar een goed gevoel toe coachen, omdat ik geloof dat ik pas oké ben als alles om mij heen in harmonie is. Mijn zoon moet zich goed voelen, zodat ik me goed kan voelen.

Kabeng!!

De schellen vielen me van de ogen. Ik realiseerde me dat ik onbedoeld een oordeel over hem velde met mijn wens dat hij rustig in plaats van roerig verscheen. Dat ik hem al die tijd onbewust de boodschap had meegegeven dat het niet oké is om je niet oké te voelen. Dat is wel het laatste wat ik mijn kinderen wil voorleven! Want wat zou er gebeuren als ik daarmee doorging? Wat voor ongezonde patronen zou hij dan gaan ontwikkelen om zijn gevoelens van ongemak te hanteren? Toen en daar besloot ik meteen op te houden met mijn fiks-gedrag.

Mijn zoon mag voelen wat hij in het moment voelt. Hij hoeft niets voor mij goed te maken. Hij mag zijn drama even lekker uitleven. Om daarna over te gaan tot de orde van de dag. Blijkbaar is dat zijn manier.

Een nieuwe realiteit

Dit nieuwe inzicht was werkelijk transformerend. Ik kon de verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen ongemak. Dat hoefde ik niet meer op hem te projecteren. Hij mocht zijn zoals hij in het moment was. Ik hoefde hem niet meer te belasten met mijn eigen hang naar harmonie. De ruis van mijn onbewuste oordelen en behoeften viel weg. Ik kon gewoon naast hem blijven staan terwijl het drama in hem opvlamde en weer uitdoofde. Er viel niets meer te fiksen. De stress rondom schoolopdrachten was verdwenen. We waren met z’n tweeën in een nieuw realiteit terecht gekomen.

Is het niet magisch? Dat er zomaar nieuwe inzichten doorbreken in je bewustzijn? Dat je altijd weer kunt openstaan voor een nieuwe ervaring? Dat moeiteloosheid, verbinding en welbevinden ervaren worden zodra de illusies van het denken doorzien worden?

De 3 principes reiken zo’n heldere bril aan om dit te gaan herkennen en ervaren in je leven. En het mooiste vind ik nog: naarmate je eigen begrip toeneemt, wordt het makkelijker om met je aandacht aanwezig te zijn bij anderen en ze echt te zien. Om hun unieke vorm te waarderen en om ze met compassie en openheid tegemoet te treden. Om de liefde te laten stromen!