Licht doorlaten

Geen mens is meer spiritueel dan jij. Iedereen is gelijkwaardig. Je bent even perfect als iedereen op deze aarde. Waarom? Omdat iedereen een uitdrukking is van dezelfde pure levensenergie, van hetzelfde pure licht, hetzelfde pure bewustzijn, dezelfde pure liefde. Of welke naam je er ook maar aan wilt geven.

In de vorm van de mens raakt deze puurheid als het ware vervormd door het persoonlijke denken. Met je vermogen om te denken verzin je een beeld van jezelf. Met datzelfde vermogen vergelijk je dat beeld met gewenste beelden en met beelden van anderen. Zo ontstaat de waan dat jij nu weer minder, en dan weer meer bent dan een ander. Hoe meer je je identificeert met je zelfbeeld, hoe sterker je gevoelens van minderwaardigheid en/of van superioriteit. Je zou ook kunnen zeggen: hoe meer het licht, de liefde en de eenheid verhuld worden.

De persoonlijke, beperkte interpretaties van ons denken creëren de illusies van afgescheidenheid, gebrek, schaarste. Soms verkeren we in de ban van die illusies. Dan verdwijnen de onderliggende liefde en eenheid uit beeld. En dan handelen we vanuit oordeel en verdeeldheid. We brengen verwijdering, verwijt, schaarste en gebrek de wereld in. Niet omdat we inherent slecht zijn. Maar omdat we geïdentificeerd zijn met de beelden van ons denken, die het licht verduisteren. Het duister jaagt ons angst aan. We willen ervan weg. In onze verwarring gaan we dan buiten onszelf op zoek naar verlichting.

Maar wat verhuld wordt, is niet weg. Begrip kan plaatsmaken voor verwarring. Iedere ego-kramp is een oproep tot liefde. Een uitnodiging om je verkrampte responsen gewaar te zijn. Om boven je ego-perspectief in het moment uit te stijgen. Om te stoppen met het licht buiten jezelf te zoeken. Om de liefde te laten stromen via het expressie- en creatiekanaal dat je bent. Om begrip en compassie de wereld in te brengen, in plaats van oordeel en verdeeldheid.