Van vechten naar meebewegen

Dat onze ervaring van het leven van binnen naar buiten tot stand komt, wil niet zeggen dat die ervaring niet echt is. Je voelt wat je voelt. Wat je in het moment ervaart, is op dat moment jouw realiteit. Als je onrust of angst voelt, heb je een reële ervaring van onrust of angst. Die ervaring zegt alleen niets over wie je bent of over wat er gaat gebeuren. Alles wat je daarover gelooft, is niet ‘echt’. Dat bestaat alleen als mentale voorstelling van jouw denken.

Meebewegen of vechten

Je veroorzaakt je ervaringen van onrust, kramp en angst niet. Ze komen langs, dienen zich aan in je bewustzijn. Dat is niet jouw schuld, je kunt het niet voorkomen, het betekent niet dat je iets verkeerd doet. Je kunt deze ervaringen niet oplossen met je denken door tegen jezelf te zeggen: het is maar mijn denken.

Want dan probeer je te controleren wat niet gecontroleerd kan worden. We gaan niet over wat zich aandient in ons bewustzijn. We voelen wat we voelen. Soms reageren we op een helderde manier op wat we voelen. Dan doen we wat het moment van ons vraagt. Rust nemen als we vermoeid of overprikkeld zijn. Rouwen als we verdriet hebben. Een therapeut inschakelen als we er zelf niet uitkomen. Op onderzoek uitgaan als we nieuwe mogelijkheden willen ontdekken. Een cursus volgen als we nieuwe kennis of vaardigheden willen opdoen.

Op andere momenten worden we zo overweldigd door wat we voelen dat we ertegen in verzet komen. In plaats van het te voelen, gaan we op zoek naar controle. Dan vervallen we in oude gedachtepatronen en overlevingsstrategieën om met onze gevoelens te dealen. Dan gaat onze aandacht niet naar wat het moment van ons vraagt, maar naar wat we geloven over onszelf en onze toekomst.

Gewaar zijn wat er gaande is

Soms bewegen we mee, soms komen we in verzet. We kunnen niet kiezen welk van beide responsen optreedt. Maar we kunnen wel opmerken dat de verzet-respons is getriggerd. Onze gevoelens van stress en onrust vertellen het ons. We kunnen het steeds opnieuw herkennen wanneer we in verzet zijn tegen de realiteit van het moment.

Als we in verzet zijn tegen de realiteit van het moment, dan voegen we in alle onschuld een extra last toe aan onze ervaring. Dat gevecht maakt het extra zwaar. Als we meebewegen met de realiteit van het moment, dan is het wat het is. Dat kan het nog steeds zwaar, moeilijk of pijnlijk zijn, maar de last van het vechten tegen de realiteit valt weg. Onze aandacht kan dan weer verschuiven naar het hier-en-nu. Naar wat het moment van ons vraagt. Om te doen wat voor ons op dat moment passend, kloppend en behulpzaam is.

We kunnen onze ervaring niet controleren. We kunnen onszelf niet dwingen om mee te bewegen als we in verzet zijn. Maar we kunnen wel steeds opnieuw onze onrust herkennen als uitnodiging om te stoppen met vechten.