Pijn of lijden?

Au. Mijn ego had een knauw gehad. Stilletjes lag ik te lijden, met de rust van mijn nachtelijke slaapkamer om me heen. Er gebeurde verder niets in die kamer, dus het is duidelijk dat het lijden uit mijn denken kwam. Mijn zelfbeeld werd bedreigd. Er woedde een strijd der verbeelding.

Een zelfbeeld bestaat niet echt, alleen als construct van het brein. Mijn zelfbeeld is niet meer dan het beeld dat ik op dit moment van mezelf heb. Alles wat ik ben gaan geloven over mezelf. Ervaringen, concepten en kenmerken waar ik mezelf mee geïdentificeerd heb. Patronen waarmee ik mezelf geconditioneerd heb.

Het zelfbeeld is een illusie, maar het brein gelooft erin. Het wil uit alle macht het zelfbeeld verdedigen, in stand houden en beschermen.

Mijn brein geloofde heilig dat er een ramp was gebeurd. Een catastrofe die ongedaan gemaakt moest worden. Iemand had mijn manier van communiceren belerend genoemd. Dat past niet in het plaatje van mijn zelfbeeld. Het wil er niet aan. Aan de mogelijkheid dat iemand denkt dat ik denk dat ik de waarheid in pacht heb. Dat mag niet gebeuren. En als het gebeurt, is dat een ramp.

Het geloof in de ramp leidde tot onrust, onzekerheid, dissonantie. In een poging dit innerlijke ongemak te controleren, draaide mijn brein overuren. Ik was in de ban van mijn verbeelding. En leed.

Tot de ban brak, en ik me realiseerde dat er zich geen catastrofe aan het afspelen was die ik moest oplossen.

Ik werd wakker uit het drama van mijn denken, en leed niet langer. Ik had een menselijke ervaring van pijn. Toen ik de pijn toeliet, stopte het lijden.