De eenheid van het leven
Misschien herken je dit: dagen- of zelfs wekenlang verkeer je in heerlijke, weldadige flow van welbevinden. Alles is goed, je hebt niets nodig van de toekomst, van een ander, van het verleden of het heden. Zalig gewoon. En dan flikker je van je roze wolk. Je schiet in een gigantische mentale verkramping. Wat een contrast!
Van een realiteit waarin alles goed was zoals het was, ga je naar een realiteit waarin alles anders moet zijn dan het is. En dan steekt je controle-drang de kop op. Je gaat jezelf veroordelen. Denkt dat je verkrampte bui betekent dat je iets verkeerd hebt gedaan. Dat je emoties afdoen aan je heelheid. Dat je iets moet doen om weer oké te worden.
Hoe fijn is het dan om steeds duidelijker te gaan zien dat je verkrampte bui niet jouw fout is. Dat je niets verkeerd hebt gedaan. Dat je bui niets kan afdoen aan je heelheid. En dat je niets hoeft te doen om ervan af te komen!
Het is allemaal onderdeel van de eenheid van het leven.
De eenheid van het vormloze en de vorm
Toen Sydney Banks in de jaren 70 van de vorige eeuw zijn verlichtingservaring had, bracht hem dat twee belangrijke inzichten. Het eerste was de realisatie dat elk gevoel van binnenuit gecreëerd wordt door het vermogen om te denken. Het tweede inzicht was dat al het leven pure vormloze energie is die zich manifesteert in alles wat vorm krijgt. Hij realiseerde zich dat alles wat bestaat dezelfde energie is, of die nou vormloos is of vorm heeft. Hij had de eenheid van het leven gezien.
Voordat Sydney Banks met de metaforen van de 3 principes kwam, sprak hij van Nothingness, Issnes en Allnes om naar de eenheid van het leven te verwijzen.
Uit het niets krijgt in elk moment alles vorm:
Er is continu een beweging gaande van niets naar iets. Van Nothingness naar Isness. Het is de beweging van pure energie naar vorm.
Klinkt mooi, maar wat heb je er aan om op deze manier naar de menselijke ervaring te kijken? Wat betekent dit voor je dagelijks leven? Wat ‘kun’ je er concreet mee?
Nou, het verklaart bijvoorbeeld het verschil tussen je buien van welbevinden, en je buien van verkramping. Ook het verklaart het de neiging om je buien van verkramping te willen controleren. En het maakt duidelijk waarom die controle een illusie is, en dat er een andere mogelijkheid is. In plaats van controle en verzet tegen wat is, overgave aan wat is.
Identificatie met de vorm?
In een bui van verkramping ben je volledig geïdentificeerd met de vorm. Je bent in de ban geraakt van negatieve gedachten die je gelooft. Het is op deze momenten dat de behoefte om je ervaring te controleren de kop opsteekt. Je intellect interpreteert je ervaring vanuit de beperkende verhalen van ‘ik’. Die doen je geloven dat er iets in de buitenwereld moet veranderen om weer oké te zijn. Waar je zo bang voor bent, moet bijvoorbeeld voorkomen worden. Of anderen moeten hun beeld van jou bijstellen.
Op andere momenten is controle geen issue. Dan heb je weinig aan je hoofd. Er zijn geen verhalen over ‘ik’ die je aandacht opeisen. Er is geen weerstand, Gedachten kunnen wel opkomen, maar je probeert ze niet te controleren. Je bent aanwezig in het nu. Je laat je voeden door nieuwe gedachten en inzichten die vanzelf opkomen. Je bent niet volledig geïdentificeerd met de vorm, je bewustzijn is verruimd. Je ervaart de eenheid.
Alle ervaringen wellen buiten jouw controle om op vanuit het vormloze. Je kunt niet controleren welke gedachten opkomen. Je kunt niet voorkomen dat je in een kramp schiet. Maar je hebt wel de mogelijkheid om je kramp te zien voor wat hij is. Om te zien dat al je gedachten beperkte persoonlijke interpretaties zijn. Dat ze niets zeggen over je toekomst, wat anderen van je denken, over wie je bent als persoon. Ze vertellen je alleen wat jij daarover gelooft. Hoe meer je dat ziet, hoe meer je ook gaat zien dat er niets valt te controleren. Je kunt ontvankelijk zijn voor je ervaring, in plaats van te proberen hem te bevechten, op te lossen, om te buigen, weg te stoppen. En dan word je wakker uit de illusie van de verhalen van ik, en kun je eenheid weer ervaren.
Er is alleen eenheid
Ook ervaringen die ons beangstigen zijn onderdeel van de eenheid. Ze betekenen niet dat je iets verkeerd doet, of dat je niet oké bent. Niets kan afdoen van jouw heelheid en eenheid. Voorbij je veranderlijke, vergankelijke gedachten en emoties is er je onveranderlijke, onvergankelijke bewustzijn. Niets kan dat schaden. Ook ervaringen van verkramping niet. Ons intellect interpreteert ze in het moment vanuit de beperkende verhalen van ‘ik’. Maar het intellect kan het grote plaatje niet zien.
Maar hoe meer we uitzoomen, hoe meer we de eenheid gaan herkennen. Dan kunnen we van angst naar vertrouwen gaan, van controle naar overgave, van oordelen naar compassie, van zelfzucht naar liefde. We worden veerkrachtiger bij tegenslag, en dankbaarder voor voorspoed. We brengen steeds minder tijd door in ons hoofd, en staat meer en meer open om het leven ten volle te leven!
