Je zelfbeeld stutten vs Je licht laten schijnen

Je druk maken over hoe anderen je zien

We doen het denk ik bijna allemaal wel eens. Iedereen op z’n eigen manier, en de een waarschijnlijk meer dan de ander.

We weten allemaal dat je er niet blij van wordt. Waarom dan toch die neiging?

Hij komt denk ik voort uit het misverstand dat je emoties veroorzaakt worden door dingen van buitenaf. Dat je omstandigheden of andere mensen de bron zijn van je gevoelens. Maar daar komen ze niet uit voort. Ze komen voort uit je eigen concepten. Uit wat je gelooft over jezelf, je omstandigheden en andere mensen.

Op je schatkist blijven zitten

Ik maak me bijvoorbeeld druk over wat iemand van me vindt als iets dat ik heb gezegd of gedaan dat bij diegene weerstand oproept. Dat geeft me een onveilig gevoel. Ergens heb ik in mijn leven de link gelegd tussen oké zijn en harmonie ervaren. Als ik iets heb gedaan wat de harmonie heeft verstoord, schiet ik in een kramp. Onbewust geloof ik dat dat die ander mij zo snel mogelijk weer lief moet vinden om weer oké te kunnen zijn. Met als gevolg dat ik ga afstemmen, pleasen, of me terugtrekken.

Ik heb me vroeger ook erg druk gemaakt over hoe anderen mij zien, omdat ik de verschillen tussen mij en anderen persoonlijk nam. Ik herkende mezelf vaak niet in mijn omgeving, omdat ik andere dingen leuk vond, en me anders gedroeg. De verschillen ging ik op mezelf betrekken. Ik ging geloven dat het feit dat anderen zich out-going, daadkrachtig en uitgesproken gedroegen, betekende dat ik niet oké was. Met als gevolg dat ik me onnatuurlijk en verkrampt ging gedragen in sociale situaties.

Je kunt je voorstellen waar mijn geloof in deze zelfconcepten toe leidde. Ik sprak me niet uit, deelde niet wat er in mij leefde.

Ik bleef zitten op mijn goudkist, in plaats van mijn schatten te delen.

Hield mijn innerlijke licht verborgen, in plaats van het te laten schijnen.

Was als de orchidee die geloofde dat hij een roos moest zijn. Of de vis die geloofde dat hij tekortschoot vanwege zijn onvermogen om in bomen te klimmen.

Je goud delen

Je druk maken om hoe anderen je zien is onzinnig. Het leidt bovendien tot onnatuurlijk, geconditioneerd, beperkt gedrag. Je essentie kan er niet doorheen schijnen.

Ergens weten we wel hoe dom het is. We zijn het liefst in het gezelschap van mensen die juist níet bezig zijn met hoe anderen ze zien. Die gewoon zijn wie ze zijn, zonder te proberen iemand te zijn. Zonder indruk te willen maken. Hun essentie schijnt wél door. Niet omdat ze daar hun best voor doen. Maar omdat ze ontspannen in wie ze van nature zijn. Hun energie gaat niet op aan het opkrikken, in stand houden en stutten van hun zelfbeeld. Ze vergelijken zichzelf niet met anderen, maar genieten van de verschillen.

Het mooie is: dit is voor iedereen weggelegd. Iedereen heeft de potentie om zijn licht helder te laten schijnen. Je essentie is. Daar hoef je niets voor te doen. Het is wie je bent voorbij alle concepten die je hebt over jezelf. En die concepten, die ben je niet.

Bevrijding door inzicht

Ik voel nog steeds wel eens een angstscheut als ik iets gezegd of gedaan heb dat weerstand oproept. Maar mijn verkramping vertelt me dan wat er aan de hand is. Namelijk dat mijn oude geloof even is opgelaaid. Ik weet dat het maar een geloof is. Ik weet dat ik veilig ben. En dan is de ban gebroken. Dan hoef ik niet terug te vallen op mijn oude gewoontegedrag. 

Je kunt loskomen van je geloof in je concepten over jezelf. Dat maakt niet per se dat die concepten verdwijnen. Maar wel dat ze hun wurgende greep verliezen. En dan kom je los van je geconditioneerde gedrag. En wat blijft er dan over..? Je essentie, je zijn, je innerlijke licht.

Let it shine!