Hoe tolerant ben jij voor je eigen onzekerheid?

Als je je fijn voelt, dan onderga je die ervaring gewoon. Je hebt geen behoefte om hem te duiden. Om er verder iets van te vinden, of om hem te veranderen. Je bent ontvankelijk voor je ervaring. Anders gezegd: je staat wijd open. Je voelt wat er te voelen valt.

Met een nare emotie is dat vaak een heel ander verhaal. Daar vind je meestal wel degelijk iets van. Je wilt hem niet. Je gaat proberen te duiden wat je ervaart. Waarom voel ik dit? Wat betekent dit? Hoe kom ik ervan af? Je tolereert je eigen gevoel niet op zo’n moment. Je bent niet ontvankelijk voor je eigen ervaring.

Wat nou als je wél ontvankelijk zou zijn voor je nare emotie? Als je jezelf gewoon toestaat om verdriet/onzekerheid/angst/boosheid/enzovoort te voelen? Om te voelen zonder te duiden? Net zoals dat bij fijne emoties gaat?

Kan dat überhaupt? Heb je daar een keuze in?

Het antwoord is: ja, dat kan. Echt waar. Waarschijnlijk heb je dat zelf ook wel eens ervaren. Dat je bijvoorbeeld niet in verzet was tegen je eigen verdriet in een verdrietige periode. Dan heb je waarschijnlijk ervaren dat er in die periode naast verdriet ook ruimte was voor verbinding, liefde en andere fijne emoties.

Of dat je tolerant was voor de zenuwen die je voelde voordat je een prestatie moest leveren. Toen merkte je waarschijnlijk dat zenuwen, openheid en helderheid probleemloos naast elkaar kunnen bestaan.

Het gaat mis als je je verzet tegen de emotie die je al voelt. Als je denkt dat je niet verdrietig mag zijn. Of dat je verdriet in het moment betekent dat je nog lang somber zal blijven. Of dat het betekent dat je zwak bent. Of dat je sterk moet zijn voor anderen. Of dat je zo snel mogelijk van je verdriet af moet komen. Of welke gedachten je er ook maar over kan hebben.

Het gaat fout als je denkt dat je zenuwen betekenen dat je iets verkeerd doet. Dat mensen een daardoor negatief oordeel over je prestatie zullen hebben. Dat dit erg zou zijn. Dat je faalt, omdat je zenuwachtig bent.

Kortom, je komt in de problemen als je je verzet tegen de emotie die je voelt. Dan ontstaat de behoefte om te duiden en fixen. Maar dat duiden en fixen is niet nodig.

Waarom voel je iets? Wat betekent het? Hoe kom je ervan af?

Het antwoord op deze vragen is altijd hetzelfde: dat je iets voelt, betekent alleen maar dat je een mens bent die een menselijke ervaring heeft. Je hoeft je emotie niet te duiden. Je hoeft hem alleen maar te voelen. Als je openstaat voor wat je voelt is er geen probleem. Dan kun je in alle helderheid dealen met wat er op je bordje ligt. Dan maakt de emotie vanzelf weer plaats voor een nieuwe ervaring. En dan valt er dus niets te fixen.

De grap is dat je ‘nare’ emotie er al is. En dat je hem zelf als negatief geduid hebt. Je zou hem ook kunnen zien als vriendelijke uitnodiging aan jezelf om de ruimte te geven aan wat je voelt.

En daar zit je keuzemoment. Voelen, of duiden en fixen.

Het klinkt simpel. En dat is het ook. Als je het eenmaal ziet?!

Het is simpel, maar het lijkt vaak ontzettend moeilijk om te zien dat je kunt kiezen wat je vasthoudt en wat je toelaat in je bewustzijn. De ervaring is vaak zo overweldigend dat je gewoon wordt meegesleurd. Maar je kunt die keuzevrijheid wel degelijk steeds meer gaan ervaren! Nieuwsgierig naar hoe ik je daarbij kan helpen? Neem eens een kijkje bij mijn aanbod: hier en hier.