Kun je jezelf zelfverzekerd denken? Nee, maar je kunt jezelf wel onzeker denken!

Ik heb lang gedacht dat er iets mis met me was. Dat klinkt waarschijnlijk dramatischer dan het was. Ik voelde me over het algemeen gelukkig en functioneerde prima. Maar toch. Soms voelde ik me opeens zo onzeker en gespannen. Als ik in het middelpunt van de belangstelling stond. In groepen met onbekende mensen. Dan verkrampte ik.

Ik begreep nooit precies waar dat nare gevoel nou vandaan kwam. Ik vermoedde dat het met een of ander gebrek in mijzelf te maken had. Iets wat ik miste dat andere mensen wel hadden. Iets wat er voor zorgde dat zij op een natuurlijke manier konden opgaan in de wereld om ze heen. En ik dus niet. Soms was het alsof er opeens een muur tussen mij en de wereld zat.

Ik wilde ervan af. Of beter gezegd, ik wilde het ontbrekende stuk vinden. Ik wilde gewoon mezelf kunnen zijn, ook in groepen of met onbekenden. Daarom ging ik op zoek naar kennis die me kon helpen om vaker de ontspannen versie van mezelf te zijn.

Dat lukte behoorlijk goed. Ik verdiepte me in de verschillen tussen introversie en extraversie. Dat hielp me enorm om te begrijpen  waar mijn onzekerheid vandaan kwam. Maar ook om me bewust te worden van mijn sterke punten en valkuilen in de interactie met anderen.

Ook ontdekte ik hoezeer mijn onbewuste overtuigingen me in de weg zaten. Overtuigingen over mijn vermogen om ander gedrag te ontwikkelen. En ik ontdekte hoe ik mijn mindset kon veranderen. In plaats van beperkingen, leerde ik mogelijkheden zien. Ik vond de motivatie om stappen te zetten.  Zo lukte het me om mijn weerstand en onzekerheid om te zetten in zelfvertrouwen en plezier.

Ik was zo blij met de stappen die ik zette! Steeds minder had ik last van die verkramping. Steeds vaker voelde ik me vrij in situaties waarin de aandacht op me gericht was. Toch bleven er momenten waarop ik wel last had van spanning. Vol goede moed probeerde ik ook in die situaties te sleutelen aan mijn mindset. Gewoon hard blijven werken aan mezelf, dan kom ik er wel, dacht ik.

Tot ik me realiseerde dat ik een denkfout maakte. Ik dacht dat ik mijn gedachten en daarmee mijn gevoel kon controleren. Ik ging ervan uit dat ik mezelf naar een ontspannen versie van mezelf kon denken. Of desnoods voelen. Als ik maar hard genoeg mijn best deed.

Ik had niet in gaten dat het is precies andersom is!

Hoe minder hard ik nadenk, hoe meer ik de ontspannen versie van mezelf ben.

Als je de ontspannen versie van jezelf bent, dan heb je verder niet zo veel aan je hoofd. Je staat open voor het moment, voelt je helder, verbonden met je omgeving. De juiste woorden of acties komen als vanzelf in je op. Je bent effectief zonder dat je je gedachten controleert.

Soms komt er een gedachte op die onrust of angst oproept. Hoe meer je je laat meeslepen door die onzekere gedachte, hoe verder je verwijderd raakt van het hier-en-nu. Dan ga je jezelf wegdenken van je ontspannen zelf. Je bedenkt toekomstscenario’s. Vult in wat anderen al dan niet zullen denken. Maakt je zorgen over wat er zou kunnen gebeuren. Allemaal hersenspinsels die geen vaste grond hebben in de realiteit. Ze leiden tot tunnelvisie. Hoe harder je nadenkt, hoe meer je alles op jezelf gaat betrekken en hoe meer het universum om jouw persoontje lijkt te draaien. Je wordt zo in beslag genomen door je innerlijke processen, dat je het contact met je omgeving verliest.

De remedie is niet: nog harder nadenken. Sterker nog, dat is het meest onlogische wat je kunt doen. Onder de onrust schuilt kalmte en helderheid. Achter de onweerswolken is de hemel helder. Het heeft geen zin om te proberen de wolken weg te blazen. Ze trekken vanzelf weg. Ondertussen kun je er op vertrouwen dat de hemel blauw is en blijft.

Het is wel een begrijpelijke reactie, want we willen zo graag controle uitoefenen. Maar we kunnen onze gedachten niet controleren. Die komen en gaan de hele dag door. Dat gebeurt buiten onze wil om. Soms plopt er een gedachte op die onrust of angst veroorzaakt. En die creëert dan even je hoogstpersoonlijke donderwolk. Een vervelende ervaring in het moment. Maar ook niet meer dan dat. Het is maar een voorbijrazende storm. De ontspannen versie van jezelf verdwijnt daarmee niet. Die vind je weer terug als de storm is gaan liggen. En met die wetenschap kun je ontspannen, ook op momenten dat je spanning voelt.