De vervreemding voorbij

Heb jij je weleens vervreemd gevoeld? Van jezelf, de mensen om je heen, de wereld? Vervreemding is een akelig pijnlijke illusie. Die gelukkig doorzien kan worden!

𝗝𝗲 𝗯𝗲𝗻𝘁 𝗮𝗹𝘁𝗶𝗷𝗱 𝘃𝗲𝗿𝗯𝗼𝗻𝗱𝗲𝗻

De universele, oneindige, vormloze levensenergie drukt zichzelf uit in ontelbare vergankelijke vormen. Dat gaat vanzelf. Het leven is zelf-organiserend. Vanuit de diepte van het zijn manifesteert en ontvouwt het zich. Onder andere in de vorm van jou en de andere menselijke vormen om je heen. Iedere expressie is uniek, en tegelijk naadloos en onscheidbaar ingeweven in het geheel, dat één is.

Als alles één is, waar komt die illusie van vervreemding dan vandaan?

Uit het denken. De mens heeft het vermogen om over zijn eigen vorm na te denken. Om zijn eigen vorm te zien als los van die van anderen, te vergelijken en te beoordelen, en daar conclusies aan te verbinden. Dat kan leiden tot lijden.

𝗧𝗲 𝘀𝗼𝗳𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗱𝗲𝘇𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱

Als ik kind vergeleek ik mijn vorm met die van anderen, en trok de conclusie dat die te soft, te zachtaardig, te dromerig, te onafgebakend, te eenzelvig was. Anderen leken zo moeiteloos de rol van hun persoon te spelen. Dat bracht me in verwarring. In plaats van opgenomen in het geheel, ging ik me vervreemd voelen. En dat deed pijn.

In plaats van te vertrouwen op de manier waarop het leven via mij tot uitdrukking komt, ging ik geloven dat ik op een andere manier moest verschijnen. Harder, daadkrachtiger, meer uitgesproken, meer naar buiten gericht. Wat van nature in me opwelde, probeerde ik te onderdrukken, en waarin ik me tekort voelde schieten probeerde ik te forceren. Dat lukte natuurlijk niet, en vaak zag ik geen andere weg dan me terugtrekken in mijn binnenwereld.

𝗗𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗿𝗲𝗲𝗺𝗱𝗶𝗻𝗴 𝘃𝗼𝗼𝗿𝗯𝗶𝗷

Gelukkig begon me in de loop van mijn leven te dagen dat dit geen recept voor vervulling was. Ik vond manieren om tot uitdrukking te brengen wat er in me leefde. Ik ging steeds meer ruimte ervaren om te verschijnen zoals ik verscheen. Steeds minder voelde ik de behoefte om te voldoen aan zelfbedachte plaatjes van mijzelf.

Dit proces kwam in een stroomversnelling toen ik in aanraking kwam met de 3 principes. Want toen ging ik zien dat het oordeel over mijzelf in feite verzet was. Verzet tegen de manier waarop het leven via mij tot expressie kwam. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik beter zou weten hoe het leven zich zou moeten uitdrukken dan het leven zelf! Ik hoef daar helemaal geen mening over te hebben. Ik hoef me daar niet mee te bemoeien. Ik kan ontspannen, en het leven zijn ding laten doen. Ik dein naadloos en onscheidbaar mee in het geheel, dat één is. De vervreemding voorbij.