Het leven laten gebeuren: een goed idee?

‘Het leven laten gebeuren’, dat klinkt misschien als een ontzettend slecht idee. Als je de controle loslaat, loopt alles toch in de soep! Deze redenering is logisch als je ervan uitgaat dat jij degene bent die in charge is. Maar heb je wel eens overwogen dat dit uitgangspunt misschien niet klopt?

Het leven leeft zichzelf, vanzelf. Je hoeft alleen maar naar de levende wezens om je heen te kijken om te zien dat dit een waarheid als een koe is. Het gras, de bomen, puppy’s, baby’s, maar ook jijzelf; uit het niets krijgen ze vorm, en beginnen vanzelf te groeien, bewegen, veranderen.

Het lijkt lastiger om te zien dat dit ook geldt voor plannen, ideeën en creaties. Het voelt alsof die bij jou beginnen. Alsof jij de bron en bestuurder ervan bent. Maar er zijn ook momenten waarop je kunt aanvoelen dat dit niet klopt. Ook plannen, ideeën en creaties beginnen uit het niets vanzelf te groeien, bewegen, veranderen. Jij bent niet de bron en bestuurder, je bent het kanaal waardoor ze vorm kunnen krijgen.

Moeiteloos verscheen er een boek

Ik heb dat bijvoorbeeld heel sterk ervaren bij het schrijven van mijn twee boeken. In beide gevallen popte er uit het niets een idee voor een boek op, compleet met globale hoofstukkenindeling. Het idee diende zich gewoon spontaan aan. Als ik zin had om te schrijven, ging ik achter mijn laptop zitten, en begon te tikken. Daar kwam geen planning, doelen stellen of discipline aan te pas. Het voelde alsof ik er zelf eigenlijk niets mee te maken had. Alsof het boek via mijn vingers uit de geesteswereld werd gedownload. In beide gevallen ontstond er binnen drie maanden vanzelf een boek.

Dat wil niet zeggen dat ik geen acties ondernam. Ik deed van alles: schrijven, een drukker zoeken, iemand in de arm nemen die de tekst kon opmaken, iemand vragen om het manuscript te corrigeren, een voorkant ontwerpen, een flaptekst schrijven. Maar ook dit gebeurde allemaal vanzelf. De juiste mensen, ideeën, woorden dienden zich op het juiste moment aan. Zonder zwoegen, tobben of streven.

Open of verstopt kanaal

Ervaringen van zwoegen, tobben en streven ken ik ook, op andere fronten dan boeken schrijven. Dan ging alles stroperig, kwamen dingen niet van de grond, had ik het gevoel dat ik tekortschoot, voelde ik weerstand en frustratie. Dan leken de dingen helemaal niet vanzelf te gaan. Inmiddels is me duidelijk wat het verschil maakt.

Tijdens het schrijven van mijn boeken was mijn geest volledig open. Het kanaal was als het ware zuiver. Het werd niet geblokkeerd door allerlei persoonlijke gedachten over het schrijven van een boek. Er waren geen gedachten als ‘kan ik dit wel?’, ‘wie zit hierop te wachten?’, ‘hoe moet dat dan allemaal?’, ‘dat kost toch veel te veel tijd/is te ingewikkeld/wordt toch nooit wat…’

Let it be

Er was simpelweg ontvankelijkheid. Om het leven te laten gebeuren, zonder er onnodig extra persoonlijk denken aan toe te voegen. Er was geen drang om het leven te controleren, managen, besturen, in de juiste banen te leiden. En dus ook geen zwoegen en tobben.

Is dat niet wonderbaarlijk?! Het leven ontvouwt zich vanzelf. Het vermogen om over het leven na te denken, geeft je het gevoel dat jij degene bent die in charge is. Maar dat is een illusie. Het leven gebeurt vanzelf. Je hoeft je er niet mee te bemoeien door er extra lagen van persoonlijk denken aan toe te voegen. Soms gebeurt dat wel, ook gewoon vanzelf. Die momenten zijn uitnodigingen om te ontspannen, leeg te worden en het leven laten gebeuren via het kanaal dat jij bent. Moeiteloos!