Geraakt of getriggerd?

Geraakt:

Stefanie vertelde dat ze in het park was, en helemaal opging in wat zich voor haar ogen afspeelde. De eendenfamilie in de vijver met hun donzige, gele kuikentjes. De duizend schakeringen groen van de bomen en het struikgewas. Het lichtspel van de zonnestralen door het gebladerte. Al haar zintuigen en haar hart stonden wijd open. En ze werd geraakt door de schoonheid en het wonder van de natuur. Het vulde haar met verwondering en vreugde.

Getriggerd:

Toen kwam er een wandelend stel voorbij dat naar haar keek en een opmerking over haar leek te maken. Op slag waren de verwondering en vreugde verdwenen. Nare emoties overspoelden haar en vulden haar bewustzijn. Onzekerheid, verdriet, schaamte werden getriggerd. ‘Mensen vinden me raar, ik hoor er niet bij, ik word veroordeeld om wie ik ben’, schoot er door haar heen. ‘Zie je wel, dit is wat er gebeurt als ik mijn hart open. Dan word ik gekwetst.’

Wat we verliezen als we opgroeien

Ik voelde zo veel compassie voor ons mensen toen ze dit verhaal deelde! Als kind leven we met open harten, ontvankelijk en onbevangen. Dan laten we ons raken door de werkelijkheid van ieder moment. Maar de werkelijkheid van het moment kan overweldigend zijn. We doen indringende ervaringen op van onveiligheid, niet gezien worden, veroordeeld worden. Deze ervaringen worden verwerkt tot herinneringen, concepten, overtuigingen. We dragen ze mee, en projecteren ze op nieuwe ervaringen. Dat roept nare emoties op die ons overweldigen. We worden bang voor deze emoties. Het gaat onveilig voelen om met open hart te leven. Om onszelf tegen mogelijke pijn te beschermen, werpen we verdedigingsmuren op. Onze eigen aannames, veronderstellingen, verwachtingen, interpretaties en concepten komen tussen ons en de naakte werkelijkheid van het moment in te staan.

Responsen hou je niet tegen

We willen wel geraakt worden, maar niet getriggerd. Maar dat is een onmogelijk verlangen! Of we willen of niet, er worden responsen getriggerd. Dat gebeurt gewoon vanzelf, buiten onze wil om. Dan voel je angst, onzekerheid, schaamte. Net zoals het vanzelf kan gebeuren dat je uit je denken valt en je hart zich opent. Dan verschuift je aandacht van je persoonlijke interpretatie van de werkelijkheid naar het hier-en-nu, en kun je geraakt worden door de werkelijkheid van het moment.

Open voor al je responsen

Hoe banger je bent om overweldigd te worden door je pijnlijke emoties, hoe onveiliger het voelt om je hart te openen. Maar dat hoeft niet zo te blijven. Je kunt leren om ontvankelijk te zijn voor je pijnlijke emoties, zonder dat ze je overweldigen. Om met open hart te voelen wat je voelt. Om je te laten raken door het getriggerd zijn. Dan hoef je niet meer bang te zijn voor je ervaringen. En hoe minder bang je wordt voor je eigen ervaringen, hoe meer je openstaat om het leven in al zijn rijkdom, schoonheid en rauwheid te ervaren.