Afstoffen en aanzwengelen

Voor mijn opleiding tot geestelijk verzorger heb ik me het afgelopen jaar verdiept in allerlei levensbeschouwelijke stromingen. Het soefisme, Tibetaans boeddhisme, christelijke mystiek bijvoorbeeld.
Allemaal verwijzen ze in vaak prachtige bewoordingen naar het mysterie van het leven:

dat in ieder moment uit het vormloze alles vorm krijgt. Dat alles in essentie één is, maar dat we als mens het geheel ervaren via ons individuele bewustzijn. En dat lijden voortkomt uit onze identificatie met het afgescheiden ego. Maar dat je kunt leren om door dit ego heen te kijken, en af te stemmen op de essentie. Om zo ontvankelijk te zijn voor liefde en wijsheid.

Worsteling?

Allemaal prachtig en herkenbaar. Ik dacht telkens: Ik hoor de 3 principes in andere, ingewikkeldere bewoordingen voorbijkomen! Maar er viel me ook een groot verschil op.

Regelmatig vielen de woorden ‘worsteling’, ‘discipline’, ‘opdracht’, ‘doel’, ‘langdurige beoefening’. Die voelen voor mij nou juist niet meer kloppend. Er was een tijd dat ik er inderdaad van uitging ik dat een liefdevoller en wijzer mens worden een kwestie was van hard werken. Ik was een enthousiaste en ijverige werker aan mezelf. Op een goed moment maakte ik echter een verschuiving.

Die verschuiving was niet het resultaat van werken en worstelen. Ik stuitte op de 3 principes. Die nodigden me simpelweg uit om anders te kijken naar hoe mijn ervaring van de realiteit tot stand komt. Toen kwam ik tot de realisatie dat al mijn ervaringen van onrust, onvrede, stress, onvervuldheid voortkomen uit de verwachtingen, aannames, veronderstellingen, interpretaties en concepten die mijn denken projecteert op de stroom van het leven. En die realisatie maakte de weg vrij voor het inzicht dat ik in ieder moment voorbij die imaginaire wereld van mijn persoonlijke denken kan kijken. Daar vind ik ruimte, wijsheid, ontspanning, rust, liefde.

Meebewegen met de stroom

Toen verloor het concept van werken aan mezelf zijn zeggingskracht. Het was simpelweg niet langer logisch om te streven om ergens te komen of iets te worden. Of om nare emoties en knellende patronen op te lossen. Ik kon me met groeiend vertrouwen overgeven aan het leven met zijn met zijn veranderlijke, universele ervaringen van vreugde, verdriet, angst, eenzaamheid, ontroering, onzekerheid, vertrouwen, vertwijfeling, hoop. 

Dat wil niet zeggen dat er nooit meer stress, angst of onzekerheid wordt getriggerd. Of dat ik niet verval in geconditioneerde patronen. Ik ben er alleen niet meer bang voor als dat gebeurt. En ik kan die emoties steeds sneller herkennen als signaal dat mij aandacht is afgedwaald naar mijn persoonlijke denkwereld. De zeggingskracht ervan neemt daardoor steeds meer af.

Juist een bevrijding!

Dit is een proces dat is ingezet en dat op een autonome manier doorwerkt. Ik heb het tot nu toe helemaal niet als een worsteling ervaren, maar juist als een bevrijding! Het voelt ook niet als een doel of opdracht. Ik werd uitgenodigd om op een nieuwe manier te kijken naar mijn mens-zijn. En toen werd er als het ware iets geactiveerd dat in ieders bewustzijn ligt te sluimeren.

Namelijk het vermogen mijn reacties en responsen gewaar zijn, in plaats van proberen ze te controleren, verbeteren of veranderen. Daar hoef ik niet voor te werken, worstelen, of een oefenregime te cultiveren. Ik hoef alleen maar mijn geworstel gewaar te zijn, terwijl ik aan het leven en ervaren ben!

Dat natuurlijke vermogen was altijd al aanwezig. Het moest alleen afgestoft en aangezwengeld worden. En daarbij was het heel behulpzaam om een groepstraject te volgen, waarin ik me regelmatig kon onderdompelen in de 3 principes. Zo’n programma is ook de 3 principes-opleiding voor coaches en facilitators. Geschikt voor iedereen die ernaar verlangt om te leven vanuit vertrouwen (ook als je geen coach bent)! Doe je mee?