Je shit als vruchtbare mest

Het leven krijgt in ieder mens op een unieke manier vorm. In niemand anders komt het leven op dezelfde manier tot uitdrukking als in jou. In jou wellen vanzelf talenten, inspiratie, manieren van kijken, verlangens en ideeën op die volstrekt authentiek zijn. Geen enkel ander mens bekijkt de wereld vanuit jouw perspectief.

Je ziet het zodra een baby begint te groeien; er is iets volkomen eigens in de manier waarop het leven via het kind tot uitdrukking komt.

Je raakt bevangen

Bij hele jonge kinderen krijgt die natuurlijke expressie nog onbekommerd de ruimte. Als dreumes ben je niet bezig met het vergelijken van jouw vorm met die van anderen. Maar onvermijdelijk verlies je je onbevangenheid terwijl je opgroeit. Je maakt mee dat je wordt afgekeurd om je unieke expressie. Je voelt dat je omgeving iets anders van je verwacht. Bijvoorbeeld: je wordt uitgelachen om iets dat je spontaan zegt op je allereerste schooldag, je ouders vergelijken je continu met je oudere zus, de juf constateert dat je achterloopt op je klasgenoten, je moeder maakt zich zorgen omdat je geen zin hebt in speelafspraakjes, enzovoort.

En dikke laag stront

Kortom, in de botsing met het leven ga je jezelf veroordelen om wat er in je leeft en hoe dat tot uitdrukking komt. Je gaat geloven dat er aspecten aan jou verkeerd zijn. Je ontwikkelt strategieën om je gevoelens van onzekerheid te hanteren. Om te verschijnen zoals je denkt te moeten verschijnen. Jezelf overschreeuwen, of juist kleinmaken. Pleasen of juist je kont tegen de krib gooien. Streven naar perfectie, jezelf bestraffen, uitblinken; wat voor jou op dat moment ook maar de beste manier lijkt om overeind te blijven.

In de ban van die geconditioneerde patronen raakt je natuurlijke expressie ondergesneeuwd. Het is alsof een verstikkende laag shit een schitterende bloem bedekt. Als dat vaak gebeurt, gaat ten koste van je vitaliteit en levensvreugde.

Of is het vruchtbare mest?

Shit klinkt als ongewenst. Als iets wat er niet zou mogen zijn. Maar stel nou dat die shit in werkelijkheid mest is. Mest die het leven je schenkt om te kunnen bloeien als de unieke expressie in de vorm van de universele, vormloze levensenergie die je bent.

Stel dat iedere shit-verkramping je uitnodigt om je eigenheid te aanvaarden. Om te ervaren dat jouw perspectief er ook mag zijn. Om te herkennen dat wat je in jezelf veroordeelt, juist de dingen zijn waarmee je van betekenis kunt zijn. Om te leren je ervaringen van onzekerheid te verdragen, en je daardoor niet laten weerhouden om te delen wat er in je leeft.

Herkennen wat er onder de shit zit, en de shit herkennen als mest die je in staat stelt om te bloeien als jezelf. Als katalysator voor groei. Het is mogelijk! Het zal je terugbrengen naar je onbevangenheid. Het zal je in staat stellen om onbevreesd  je tot wasdom gekomen eigenheid te delen met de wereld.

Wat je ook bent gaan geloven over jezelf; jouw unieke expressie en perspectief zijn gewenst! En dat kun je weer gaan voelen. Mocht je daarbij mijn hulp kunnen gebruiken, ik help je graag.