Je schamen voor wat je voelt

Ik ben vier jaar. Ik ben met mijn vader en mijn broer aan het stoeien op het vloerkleed in de woonkamer. Dikke lol! Dit speelt eind jaren 70. Er liggen bruine plavuizen onder het oranje kleed, mijn vader heeft halflang haar en bakkebaarden, en de vaste telefoon rinkelt.

Mijn vader neemt op. Zijn gezicht verstrakt, en hij begint te huilen. ‘Papa..!’, roept hij met een verstikte stem. Hij heeft te horen gekregen dat zijn vader dood is.

Ik schrik ervan. Ik heb nog nooit een volwassene zien huilen. In mijn verkramping zeg ik: ‘Doe niet zo raar, papa!’ En ik schaam me voor mijn verwarring. Voor wat ik in mijn verwarring zeg. Omdat ik voel dat het een verkrampte reactie is. Dat het niet klopt dat ik hem niet troost. Dan storten mijn broer en ik ons op mijn vader, en is de ban gebroken.

Deze herinnering kwam op tijdens de les autobiografisch schrijven van de opleiding tot geestelijk begeleider die ik volg.

Ja, dacht ik toen ik hem had opgeschreven, zo gaat het. Zodra je op de wereld komt, probeer je je te verhouden tot wat je allemaal voelt en ervaart. Soms raak je overweldigd, en dan verkramp je. Ongewild en onbewust ga je jezelf veroordelen om wat je voelt. Je ervoor schamen.

Blijkbaar is dit onderdeel van menszijn. Het zorgt voor zo veel lijden. Want we voelen nou eenmaal wat we voelen. Daarom is het zo heilzaam om te gaan ervaren dat elke emotie er mag zijn. En dat is voor iedereen weggelegd. Het vermogen om je emoties te laten zijn, is net zo goed menselijk.

Misschien lijkt het alsof je geen toegang hebt tot dat vermogen. Misschien kun je je er niets bij voorstellen, omdat je emoties zo overweldigend zijn. Maar ook jij kan je anders leren verhouden tot je emoties. Je hoeft niet te blijven lijden.

Kan je hier hulp bij gebruiken? Plan gerust een vrijblijvend gesprek in mijn online agenda. Schroom niet, er zit echt helemaal niets aan vast. Ik vind het fijn om je een ander perspectief aan te reiken.