Ik voelde me een misplaatste hippie
Ik ben altijd graag alleen geweest. In m’n eentje voelde ik me nooit eenzaam, maar verbonden met het grote geheel. Dan kreeg wat er in mij leefde alle ruimte, en ervoer ik verbinding, vervulling, inspiratie en vrijheid. In groepen raakte ik dat gevoel kwijt. Dan voelde ik me afgescheiden, onvervuld, eenzaam en opgesloten. Onmachtig om uit te drukken en te delen wat er in me leefde.
Ik heb me lang afgevraagd waarom ik de eenheid in groepen niet kon ervaren. Want daar verlangde ik wel naar. Ergens voelde ik dat het niet klopte dat ik alleen moest zijn om me vrij te voelen. Hoe kon het dat ik me afgescheiden voelde, terwijl ik me tegelijkertijd verbonden wist met het grote geheel?
Misplaatste hippie
Deze vraag werd beantwoord toen ging ik begrijpen wat de bron was van het gevoel afgescheiden te zijn: mijn geloof dat mijn ‘zijn’ er niet mocht zijn. Mijn natuurlijke manier van zijn was ontvankelijk, observerend, tevreden, ruimte-gevend, mild. Waar ik kwam bracht ik rust en harmonie met mijn ontvankelijke en oordeel-loze aanwezigheid. Dat klinkt misschien mooi, maar ik kon het niets als iets moois zien. Want het voelde niet als iets waar ik iets aan had in onze prestatiemaatschappij. Eerder als een gebrek.
Ik ging geloven dat ik te soft, te onduidelijk, te idealistisch, te weinig ambitieus was in vergelijking met anderen. Een soort misplaatste hippie. Het geloof dat mijn ‘zijn’ niet er niet mocht zijn, leidde tot onnatuurlijk, geremd gedrag. Ik deelde niet wat er in mij leefde. Dat versterkte dan weer mijn zelfbeeld. Het werd een self fulfilling prophecy.
Identificatie met plaatjes van mijzelf
Ik voelde me thuis in mezelf, maar niet in de wereld. Iets sneed me af van de bron als ik in groepen verkeerde. Althans, zo voelde het. Nu begrijp ik waar dat gevoel van vervreemding vandaan kwam. Ik stond mezelf niet toe om gewoon te zijn wie ik was, omdat ik geloofde ik een plaatje van mezelf. Een plaatje dat niet strookte met het plaatje waaraan ik geloofde te moeten voldoen. Dat riep angst op om veroordeeld of niet begrepen te worden. Hoe krampachtiger ik met die plaatjes bezig was, hoe verkrampter ik werd. Hoe verkrampter ik was, hoe minder mijn ‘zijn’ gewoon zijn ding kon doen. Het was de identificatie met mijn zelfbeeld die me afsneed van mijn eigen bron. En daarmee van mijn omgeving.
Dat veranderde toen ik ging zien dat het menselijk is om af en toe verstrikt te raken in verhalen die je over jezelf bent gaan geloven. Toen verschoof er iets. Ik ging ervaren dat wat ik geloof over mezelf niet is wie ik ben. Dat ik niet hoeft te proberen om iemand te zijn, omdat ik al ‘ben’. Dat ik juist vervulling, vrijheid en verbinding in groepen ervaar als ik mezelf toesta te simpelweg te ‘zijn’. Ik kwam thuis in mijzelf en in de wereld. Zo fijn!
Let it be
Een zelfbeeld hebben we allemaal. Dat hoort bij menszijn. Maar je verkramping vertelt je niet wie je bent. Je verkramping is een uitnodiging om te stoppen met proberen iemand te zijn. Als je daarmee stopt, kan je ‘zijn’ ongebreideld z’n ding doen. Dan kan de bron vrij stromen. En dat zal leiden tot flow, inspiratie, verbinding. Wat je ook bent gaan geloven over jezelf.
Verlang je daar ook naar? Ik help je graag! Neem een kijkje bij mijn aanbod, of plan meteen een vrijblijvende afspraak in mijn online agenda.