Geloven dat een roos een orchidee moet zijn

Ik ben slecht in iets zoeken in een volle ruimte. Al bevindt het object dat ik kwijt ben zich recht onder mijn neus, ik zie het niet. Mijn vriend is er juist heel goed in. Ik hou van zijn scherpe blik. Gisteravond duikelde hij nog mijn geliefde leren laarzen op uit de vliering (nogmaals bedankt, schat!).

Mijn moeder maakt de dingen altijd mooi en verzorgd. Ik heb zelf niet zo de drang om mijn omgeving te verfraaien. Maar ik geniet van mijn moeders gevoel voor schoonheid.

Mijn kennis bereikt met een enorme gedrevenheid en nog meer energie allerlei tastbare en meetbare resultaten in de buitenwereld. Mijn energie vertaalt zich op een rustiger manier. Maar ik vind zijn turbodrive prachtig om te zien.

Verschillen: rijkdom of bedreiging?

Het leven brengt een ongelooflijke variëteit voort. Er zijn 7,5 miljard mensen. Allemaal unieke uitdrukkingen van de universele levensenergie. Wat een rijkdom dat al die vormen allemaal naast elkaar kunnen bestaan!

Zo heb ik er niet altijd naar gekeken. Sterker nog, ik vond die verschillen vaak eerder beangstigend. 

Waarom? Omdat ik mezelf vergeleek met anderen. Ik betrok hun gedrag op mezelf. Dacht dat er met mij iets mis was, omdat hun gedrag anders was. Bovendien geloofde ik dat de vormen statisch waren.

Wat heb ik het mezelf daarmee moeilijk gemaakt. Ik had er last van tijdens vergaderingen. Op feestjes. Tijdens etentjes. In de teams waar ik deel van uitmaakte. Ik sloeg me er doorheen, maar voelde me vaak tekortschieten. Omdat ik dacht dat ik te rustig was, te weinig uitgesproken meningen had, niet grappig genoeg was, te veel luisterde, te soft was, te veel nadacht over wat ik hoorde, te weinig zei, enzovoort. En ik vergat dat ik in andere situaties wel veel kletste, meningen en oordelen had, enzovoort. Kortom, ik stopte mezelf in de vaste vorm van een hokje. En veroordeelde mijzelf omdat die vorm er anders uitzag dan die van anderen.

Of ik ging anderen juist veroordelen, omdat hun vorm er anders uitzag. Dan vond ik ze te luid, te aanwezig, dat ze weinig luisterden, dat ze te stellig waren, dat ze de zaken te zwart-wit bekeken, enzovoorts.

Verschillen: een gegeven

Dat vergelijken van, en piekeren over verschillen herken ik bij veel van mijn klanten. Ze doen het niet bewust of opzettelijk. Maar het gaat ten koste van hun vitaliteit, hun levensvreugde, hun vertrouwen en de mate waarin ze verbinding ervaren.

Net als ik kunnen mijn klanten zichzelf bevrijden van de last van het vergelijken. Zij kunnen gaan zien dat verschillen in de vorm een gegeven zijn, en dat vormen tegelijk veranderlijk zijn. Het is inherent aan de natuur om een oneindig aantal unieke vormen voort te brengen. Om uit het vormloze vorm te creëren, en die vormen te doen groeien en bloeien. Als je het niet eens bent met jouw vorm, als je gelooft dat die verkeerd is, of anders zou moeten zijn, hoe kun je dan bloeien? Het is alsof je vindt dat een roos in een orchidee moet veranderen. En alsof je er bovendien vanuit gaat dat die bloem er vandaag precies hetzelfde uitziet als over een week.

Het is makkelijk om te zien hoe zinloos dat is. En je kunt ook gaan zien hoe zinloos het is om te blijven piekeren over je eigen vorm en hoe die zich verhoudt tot andere vormen. En dan valt er een enorme last van je af. Dan kun je ontspannen in je zijn, of het nou bij vergaderingen, etentjes, feestjes of waar dan ook is. Dan kun je bovendien gaan zien dat die vorm niet zo vast is als je in je verkramping bent gaan geloven. En in plaats van te stressen over, genieten van de verschillen die er zijn.