Highway to hell of heelheid?

Door inzicht in de 3 principes willen we mensen uitnodigen om de heelheid in zichzelf te zien. Klinkt mooi, maar op het moment dat je in een shitstorm van nare gedachten zit, is het besef van die heelheid vaak ver te zoeken. Hoe kun je weten dat je heel bent op het moment dat je gelooft dat je stuk bent?

Van de hemel naar de hel

Een tijdje geleden schoot ik in de ergste kramp die ik in tijden ervaren had. Wekenlang had ik in heerlijke, weldadige flow van welbevinden verkeerd. Alles was goed, ik had niets nodig van de toekomst, van een ander, van het verleden of het heden. Zalig gewoon.

En toen flikkerde ik van mijn roze wolk. Ik schoot in een gigantische mentale verkramping. Mijn gedachten gingen als een dolle in een loop; ik heb gefaald, ik heb het verkeerd gedaan, ik ben tekortgeschoten. Dit ging gepaard met een grote onrust en een licht onpasselijk, misselijk gevoel. Ik kreeg maar geen rust in mijn kop.

Ik bemerkte bij mezelf een respons om deze ervaring weg te willen hebben. Verzet tegen mijn ervaring, en tegelijkertijd de wil om mijn verzet te breken. Met inzicht in de 3p als breekijzer. Dat lukte natuurlijk niet;-). De onrust bleef aanhouden. Wat een contrast met hoe ik me daarvoor voelde! Van een realiteit waarin alles goed was zoals het was, ging ik naar een realiteit waarin alles anders moest zijn dan het was.

(Niet) samenvallen met je ervaring

Te midden van de onrust was er ook iets in mij dat dit alles beschouwde. Dat er zonder oordeel naar keek. Er was het pure bewustzijn dat zich bewust was van de ervaring. Dat pure bewustzijn zag dat het onmogelijk is om met je wil je eigen verzet te breken. Dat je lijden aanhoudt zolang je gelooft dat de dingen anders moeten zijn dan ze zijn.

In dat pure bewustzijn dat zich bewust is van de ervaring schuilt je heelheid. In het bewustzijn voorbij je persoonlijke denken, dat zich bewust is van dat persoonlijke denken. Waarin telkens nieuwe gedachten opkomen en ervaringen voorbijtrekken.

De 3 principes nodigen je uit om meer en meer te zien dat je dit pure bewustzijn bent, en niet de persoon die je denkt te zijn. Als je begint te kijken kom je beetje bij beetje los van de identificatie met je persoonlijke denken. Je valt er niet meer mee volledig mee samen als je in een shitstorm zit.

De ruimte voorbij je persoonlijke denken

Een klant van mij kwam laats met een mooie metafoor op de proppen. Hij vergeleek een gedachtenstorm met het razen over een highway to hell (hoor jij nu ook meteen AD/DC in je hoofd? ?). Maar sinds hij is gaan kijken in de richting van de 3 principes, ziet hij steeds vaker dat naast die snelweg een klein slingerpaadje loopt.

Bewustzijn kan niet stuk. Het kent geen begin en geen einde. Welke gedachten en emoties er ook voorbijkomen, niets kan het schaden. Hoe vreselijk de gedachten en emoties die voorbijtrekken ook. Er is een voortdurende stroom van gedachten en emoties. Dat voltrekt zich buiten je controle om. Je fijne buien zijn geen persoonlijke verdienste. Je hebt niets goeds of slims gedaan om ze te krijgen. Ze maken je niet tot een beter mens. En je verkrampte buien zijn niet je fout. Je hebt niets verkeerd gedaan om ze te krijgen. Ze doen niets af aan je heelheid. Hoe meer je dat gaat zien, hoe makkelijker het wordt om ontvankelijk te zijn voor al je ervaringen. En de ruimte te ervaren voorbij je persoonlijke denken. De ruimte waarin je niets nodig hebt van het heden of de toekomst. Waarin je kunt ontspannen in je zijn.