Je introverte karakter als last?

Ik hoor introverten regelmatig zeggen dat zij hun introverte karakter als een last ervaren. Ze balen ervan dat ze zich altijd drie keer zo goed moeten voorbereiden als een ander, dat ze sollicitatieprocedures met een achterstand beginnen, dat ze zo veel minder makkelijk applaus scoren dan hun extraverte medemens. Ze voelen vooral de belemmeringen van hun karakter en vinden het lastig om hun aanleg als iets positiefs te zien.

Als ik dan kom met mijn verhaal dat hun introverte eigenschappen juist sterke punten zijn, is hun reactie dat ze het moeilijk vinden om dat zo te voelen. Op zich is dat begrijpelijk. De wereld is nu eenmaal zo ingericht dat extraverte kwaliteiten veel meer gewaardeerd worden. Bovendien slagen extraverten er veel beter in om te laten zien waar ze goed in zijn. Daardoor word je als introvert ook veel vaker met je tekortkomingen geconfronteerd. Ten minste, zo lijkt het.

Ik denk namelijk dat extraverten net zo goed ´last´ kunnen hebben van hun karakter. Zij lopen alleen tegen hele andere problemen aan. Een extravert die ik ken, vertelde me eens dat zij doodmoe wordt van zichzelf. Ze voelt altijd onrust doordat ze altijd maar alles leuk vindt en altijd maar nieuwe mensen wil leren kennen en nieuwe activiteiten opstarten. Ook ken ik een extravert die ontzettend heeft geworsteld met zijn neiging zich uitgesproken te gedragen. Het was nooit zijn bedoeling om anderen daarmee in de weg te zitten, maar toch merkte hij dat hij vaak weerstand opriep.

Ieder mens heeft aangeboren talenten: dingen waar hij goed in is zonder dat hij er moeite voor hoeft te doen. In sommige situaties komen die talenten helemaal tot hun recht. Er zijn echter ook momenten waarop je merkt dat je talent niet effectief of productief is. Bijvoorbeeld als je maar blijft onderzoeken en analyseren, terwijl de situatie van je vraagt dat je een besluit neemt. Of als je zo gericht bent op de behoeften van anderen, dat je die van jezelf vergeet.

Wat kun je doen op momenten dat je ‘last’ hebt van je karakter? Wanneer je merkt dat een talent niet effectief is? Luk Dewulf biedt daarvoor een interessant aanknopingspunt in zijn boek Ik kies voor mijn talent. In plaats van te proberen je talent te dempen, raadt hij aan zogenaamde hefboomvaardigheden te ontwikkelen. Dat zijn vaardigheden die je in staat stellen om je talent beter in te zetten in sommige situaties. Als je bijvoorbeeld in de zorg werkt en heel empathisch bent, kan het lastig zijn om de problemen van anderen van je af te zetten. De oplossing is dan niet dat je anderen minder goed gaat aanvoelen. Dat is waarschijnlijk niet eens mogelijk. We kun je gedrag ontwikkelen dat je helpt te voorkomen dat je hun zorgen mee naar huis neemt.

‘Elke nadeel heb z’n voordeel’, om met Cruijff te spreken. Waar je last van hebt, is de keerzijde van je waar je goed in bent. Als je goed en lang naar anderen kunt luisteren en wat zij zeggen kunt verwerken tot je eigen weloverwogen en goed doordachte verhaal, is dat een prachtig talent. Tijdens een vergadering is dat talent soms echter minder effectief, omdat je dan niet altijd de tijd krijgt om informatie te verwerken. Het gevolg kan zijn dat je met je mond vol tanden staat. Het is logisch dat je daar wel eens van baalt. Maar vergeet niet dat er een talent aan grondslag ligt! Probeer op zoek te gaan naar de hefboomvaardigheden die jou helpen om ook tijdens een vergadering van je talent te profiteren. Ik heb wel een paar ideeën, maar daarover in volgend artikel meer…