Een sollicitatiegesprek is geen Idols-auditie
Afgelopen vrijdag gaf ik met collega-coach Sander Strating een workshop solliciteren voor introverten. De deelnemers aan deze workshop noemden twee belangrijke redenen waarom ze solliciteren zo lastig vinden. Ten eerste denken dat ze het talent missen om zichzelf te verkopen. Ten tweede vinden ze het diep in hun hart onzin dat dit van ze gevraagd wordt. Ze weten waar ze goed in zijn en vinden het niet nodig om anderen daarover te vertellen.
Het is logisch dat veel introverten moeite hebben met solliciteren. Het idee dat ze zichzelf moeten verkopen, zit ze enorm in de weg. Dat zien ze zichzelf gewoonweg niet doen. Tijdens sollicitatiegesprekken wordt er dus iets van hen gevraagd wat ze niet kunnen. Zo bezien is het niet raar dat ze daar gestrest van raken. Gedwongen worden iets doen waarvan je bij voorbaat al weet dat je er niet in zult slagen, is voor iederéén aanleiding voor stress of paniek.
De verhalen van de deelnemers waren voor mij heel herkenbaar. Aan het begin van mijn loopbaan was ik ervan overtuigd dat het voor mij niet weggelegd was om een succesvol sollicitatiegesprek te voeren. Ik herinner me een mislukt gesprek dat ik ooit had voor een stageplaats. Toen ik na afloop het kantoortje uitkwam, riep een van de medewerkers die in de aangrenzende ruimte zat te werken uit: ‘Wat hebben ze met je gedaan! ’ Ik was helemaal rood aangelopen en zag er blijkbaar totaal ontredderd uit. En zo voelde ik me ook. Elk sollicitatiegesprek voelde als een martelgang waar ik me met de moed der wanhoop doorheen worstelde.
Het opmerkelijke is dat ik na verloop van tijd heel goed begon te worden in sollicitatiegesprekken en dat ik het zelfs leuk begon te vinden. Deels kwam dat doordat ik er ervaring in kreeg, maar het belangrijkste was dat ik er anders tegenaan ging kijken. Als ik op gesprek ging, dacht ik niet meer: laat het me in vredesnaam deze keer wel lukken om mezelf te verkopen. In plaats daarvan dacht ik: goh, ik ben benieuwd of deze baan bij mij past.
Deze andere ‘mindset’ maakte dat ik veel vrijer sollicitatiegesprekken inging. Waar ik vroeger blokkeerde, kon ik nu in verbinding blijven met mijn gesprekspartners. Ik was niet meer de hele tijd bezig met de vraag of het me wel lukte om overtuigend over te komen. Of met mezelf kwalijk nemen dat ik daar niet in slaagde. Daardoor kon ik mijn aandacht richten op degenen met wie ik het gesprek voerde. Ik ging op zoek naar het antwoord op de vraag het bedrijf en ik een goede match zouden zijn. Dat maakte ook dat ik een veel actievere houding had tijdens zo’n gesprek. Omdat ik oprecht nieuwsgierig was, stelde ik allerlei belangstellende vragen. En dat is wat werkgevers heel erg waarderen: kandidaten die initiatief tonen en laten zien dat ze communicatief vaardig zijn.
Kortom, ik ging een sollicitatiegesprek zien als een gelijkwaardige uitwisseling tussen twee partijen die graag een beeld van elkaar willen krijgen. Ik hoefde mezelf dus helemaal niet te verkopen. Sindsdien heb ik lol gekregen in solliciteren. En vanaf toen had ik tijdens sollicitatiegesprekken nooit meer het gevoel dat ik in een zenuwslopende auditie voor Idols beland was!