Zijn extraverten betere leiders?

Als je mensen vraagt welke woorden ze associëren met  leiderschap, is de kans groot dat ze komen met begrippen als: assertiviteit, overtuigingskracht, overwicht, charisma. Allemaal zaken die eerder bij extraverte personen horen dan bij introverten. Blijkbaar denken we bij een leider eerder aan iemand die graag van zich laat horen dan aan iemand die zich bescheiden opstelt.  Hoe terecht is dat?

Vandaag stuitte ik op een interessant artikel over de vraag of teams beter presteren onder extravert leiderschap. In dit artikel uit 2011 beschrijven Grant, Gino en Hofmann de resultaten van hun onderzoek naar deze vraag. Hun hypothese was dat extravert leiderschap leidt tot betere teamprestaties als werknemers passief zijn, maar dat dit effect omgekeerd is als werknemers proactief zijn, omdat extraverte leiders minder open staan voor proactief gedrag. Deze hypothese hebben ze eerst getest bij een aantal bedrijven, en vervolgens in een laboratoriumonderzoek. In beide onderzoeken werd hun hypothese bevestigd. Teams met proactieve werknemers presteren beter onder een introverte leider, terwijl passieve teams effectiever zijn onder een extraverte leider.

Dus: in een omgeving waar van werknemers verwacht wordt dat zij met ideeën komen en initiatieven nemen om hun werkmethoden te verbeteren,  heb je als leider veel baat bij introverte eigenschappen!

Als ik hier over nadenk, vind ik het eigenlijk heel logisch. Als je wilt dat mensen actief inbreng hebben, moet je ze de ruimte geven en zelf meer op de achtergrond treden. En daar hebben extraverten over het algemeen meer moeite mee dan introverten. Het leuke van dit onderzoek vind ik dan ook dat het zo duidelijk maakt hoe introverte leiders van hun karaktertrekken kunnen profiteren om de effectiviteit van hun team te vergroten. Tegelijk toont het aan op welke punt de extravert van de introvert kan leren: in sommige gevallen kunnen assertieve types zich maar beter een rustiger en afwachtender stijl aanmeten. Power to the introverts!